अब म एक जिउदो लास बनेर रहेको छु। जहा हिजो मेरा इच्छा बिपरित पातहरु पनि हल्लिन डराउथिय त्यही आज म र मेरो आस्तित्तो पूर्णरुपले ध्वस्त हुन लागि रहेको छ । मलाई पनि शायद यो महसुस भैरहेकोछकी मेरो हुनुमा मेरी श्रीमतीको जीवनमा केवल अलिकती अहमियत बचेको छ कि म उसको साहाराको सट्टामा उसको अनुहारको सुन्दरता र उसको निधारमा चम्किने एक टीकुलीमात्र भयर रहेको छु। उसको सिउदोमा भरियको सिन्दुरले "म हुँ" भनेर बेला - बेलामा मलाई याद दिलाउछ।

कुन बेला बिहान भयो , कुन बेला साझ र कहिले दिन ढल्यो अब यि सबै कुराको मेरो जिन्दगीसँग केही मतलब रहेन किनकी समयले मेरा इच्छा र चाहानाहरुलाई यसरी लतारेर पछार्यो कि मेरो जीवन हुनुको कुनै मतलबनै रहेन। दिनहरुत फेरी पनि जसरी तसरी काटी हाल्छु तर त्यी अध्यारा रातहरुले आफ्नो सामराज्य फैलाउदा मन गहरुङो भयर आउछ।

म भने अझ सम्म पनि यो थाहा पाउन सकी रहेको छैन कि के म त्यी मनिस हुँ ? जसका पाइला रात्री ८ बजे सम्म घरको आगनमा नपर्दा त्यी पाइला खोज्न उ के हैन के गर्थी। निरास र हतास भएर कहिले आगन त कहिले घरको छतमा उभिएर म आउने दिशातिर आफ्न ब्याकुल नएनहरुले मलाई खोजिरहेकी हुन्थी। कहिले बाटोमा हिंड्ने बटुवासँग त कहिले छिमेकीसँग मेरो बारेमा सोद्थी। जब मेरा पाइलाहरु घरको आगनमा पड्थे तब उ यस्ती भै हाल्थी कि शायद आज म घर नआयको भयता ,,,,,, ,,,। तर आज समयएले कोल्टे फेरी सकेको छ । अब म कही बाहिर जन पनि सक्दैन र मेरो घर आउने प्रतिछा पनि कसैले गर्नु पर्दैन। अब म घरमै छु या छैन भन्ने कुराको समेत कसैलाई थाहा हुँदैन । मैले पसिना बगाएर आर्जित गरेका साधनहरुको प्रयोगमा यिनिहरु अलिकती पनि लोभ गर्दैनन। रात्री सात बजे देखी १२ बजे सम्म टेलिभिविजन हेर्नु त यिनिहरुको निएमनै भैसक्यो । मलाई जती पनि पिडा किन नहोस तर यिनिहरु अलिकती पनि सम्झौता गर्न चाहदैनन। यो त मेरो भाग्ये होकी जस्लाई मैले कहिले बोझ सम्झिन आज त्यिनैको अगाडि म यक बोझ बनेर रहेको छु।
मैले आफ्नो जीवनको अध्याएमा उनिहरुलाई कहिले पनि अज्माउन चाहिन तर त्यी सबै मिलेर अज मलाई आफ्नो नजरमा बोझिल बनाए । म यो मान्न तयार थिएन कि मेरो जिन्दगी पनि मेरो बुवा को जस्तै छोटो होस भनेर ,,,,,क्रमस