हाम्रो कथाका पात्र हरुको नेपालगंज बसाइ १० दिन भइ सकेको थियो,

लुरीको परिवारमा सासु, एकजना देवर र लुरीका दुइ  छोरा गरि जम्मा ५ जना  थिए , कमाउने चाही लुरी को श्रीमान मात्रै, बैंक सुरक्छ्या  गार्ड

बैंकको  सुरक्छ्या  गार्डको कमाईले पाच जनाको परिवार पाल्न सजिलो हुदैन, तेस्माथी सासुको औसधि खर्च 

हेमराज र ऋतुराजले दिदि लाई सबै कहानी सुनाए, हुन त लुरीको पनि कहानी कम थिएन तर उसले भाइहरु लाई अरु  दुखि बनाउन चाहिन

दुवै भाइले आफुहरु पढ्न चाह्येको बताए, लुरीले उनीहरुको खर्च बेहोर्न सक्ने कुरै थिएन, उसले भनि

“बाबु हो जावो तिमि हरु सानो मामा का, ठुलो मामा हिजो आज पोखरा सरेका छन्,  सायद सानो मामाले तिमि हरु लाई पढ़ौना सक्छन”. एक महिना पछि दुवै भाई दिदि  संग बिदाबारी भइ काठमान्डू हिडे.

++++++++++++++++++++++

ए  ज्ञानमणि जी,  आज एक बर्ष भो तपाईले मसंग ले को 50,000 को भाका नाघेको, म त आज जग्गा निखन्न आको,  हरी साहु मालपोतको कारिन्दा लाईनै लिएर ज्ञानमणिको भाका नाघेको ऋणको सट्टा धितो राखेको जग्गा आफ्नो नाममा गरौना आको थ्यो

"बाउले हाम्रो पाटीको बास गराउने भो", अब हुदा खादाको जग्गा साहुले लाने भो हैन भनेर छोरा हरु ज्ञानमणि लाई गालि गर्दै थे. सायद दिउसोको २ बजेको थियो

हेमराज र ऋतुराज पनि टुप्लुक्क तेही बेला ज्ञानमणिको चोकमा देखा परे, हेमराजले मामा लाई तुरुन्तै चिन्यो, तर चोकमा मान्छेको भिड देखेर उ छक्क पर्यो

हेमराजले मामाको अगाडि गएर मामा भनेर बोलाँउदा, सानामामाले उनिहरु तिर हेरे तर चिन्न सकेनन 

को तिमीहरु ?

म हेमराज उ चाँही भाई ऋतुराज भनेपछी मामालाई आफ्ना हराएका भान्जा हरुको सम्झना भो,

कहाबाट आइ पुगेउ  भान्जा हो ?

उनिहरुले छोट्करिमा मामा लाई सबै कुरा सुनाये तर दैब सन्जोग! आजै मामाघरमा समस्या  

भएको के रहेछभने उन्को सानो मामा डा. के आइ सिंहको समर्थक रहेछन, के आइ सिंहले सिंह दरबार कब्जा गर्नु अघी आफ्नो मान्छे हरु लाई तलब, सैनिक पोशाक, हतियारको लागि अलिकती चन्दा मागेका रहेछन, रितुराजको सानामामाले दुई रोपनी जग्गा बन्धकी राखेर साहु सँग 25, हजार लिएका रहेछन, के सिंह लाई सहयोग गर्न, पछी दिन्छु धन्दा मान्न पर्दैन, हामीले सत्ता कब्जा गरेपछी सबै ठीक हुन्छ भनेका रहेछन

पछी घटनाले नाटकिये मोड लिएछ,  के आइ सिंह  भाग्न पर्ने  भएछ, साहु सँग पैसा लिएको भाखा नाघेको पनि ९ महिना भईसकेको रहेछ, नौ महिना सम्म सावा ब्याज तिर्न नसकेपछी, साहु जग्गा निखन्न आको रेछ, माल्पोतको मान्छे लिएर

खाजा खाइ सकेपछी  सानोमामाले भने बाबु  हो तिमीहरु लाई देखेर म धेरै खुशी छु, तर आज यहाँ स्थिती ठीक छैन तिमी हरु पाटन बैनीकोमा जाउ  उनि कै बस, म पछी भेट्न आउछु.

"मामा तर मैले पाटन सानीआमा को घर देखेको छैन"

सजिलो छ चिन्न, लगनखेलमा पर्छ, पाटन अस्पातल पछाडि जुन नयाँ घर छ तेही हो,  खाजा खाएर दुई भाई फेरी लगनखेल तिर लाग्छन

साझको सात बजेको हुदो हो  चन्द्र कुमारी भान्सामा  बेलुकाको खाना  बनाइ रहेकिछिन, भान्छाको झ्याल बाट सडक देखिन्छ,  सडक बाट ६० फिट भित्र छ घर, उन्ले दुइजना ठिटाहरु सडक बाट आफ्नो घर तिर आइरहेको देखिन,

यति बेला त कोइ आउन नपर्ने, इनिहरु भानिज हरु पनि जस्ता पनि देखिदैनन को रेछ भन्दै तल वोर्लिन

हेमराज र ऋतुराज चोक मै आइसकेका  थिए, पहिलो  पटक देखेको भयतापनी हेमराजले तुरुन्तै आफ्नी आमाको बहिनी चिन्यो, अनुहार ठ्याक्कै उस्तै

हेमराज ले "आमा नमस्कार, हामीहरु तपाईंको दिदी ईन्द्रको छोराहरु, म हेमराज उ भाई रितुराज"

चन्द्र कुमारीले आफ्ना दिदिका छोराहरु देखेको यो पहिलो पल्ट थियो, दिदी र भिनाजुको बारेमा उन्ले दाईले भनेर थाहा  पाएकी  थीइन र दुई भाई छोरा छोरा हराएको पनि उन्लाई थाहा थियो

दिदीका छोराहरु हराएको बर्शाउ पछी सकुसल आफुकहा देखेर ईन्द्र कुमारी धेरै खुशी भैइन्

"बस बाबु हो, भोकाएर आएका होलाउ, एक्छिन पछी भात् खाने बेला हुन्छ".

घर भित्र बाट चन्द्र कुमारीका छोरा छोरी पनि बाहिर औछन, उन्को आफ्नै पनि पाच् छोरा र एक छोरी थिए 

हेमराज र रितुराज पाटन सानीमाका बसेको पनि एक महिना भयो. सायद बैशाख महिना थियो, एक दिन उनिहरुले सानीमा लाई भने, "सानीमा हामी पनि स्कुल जान चाहन्छौ सानोबा लाई भनेर स्कुलमा भर्ना गराइ दिनुस् न"

चन्द्र कुमारी लाई यो बिचार नआको होइन तर उस्को तीन छोरा र एउटी छोरी स्कुल जान्थे, अरु  तीन छोरा भने  सानै थिए

तर उन्को अर्थिक हैसियत अरु दुइजनालाई स्कूल पठाउन सक्ने थिएन उन्ले भनिन

बाबु हो तिमी हरु लाई पढाउन पाये त्यो जस्तो पुण्य काम अरु के होला, तर फिस तिर्न एकदम गाह्रो छ बाबु हो, अहिले चार जनाको फिस त दुई तीन महिना पछी तिर्छु म। तर तिमीहरुले जसरी भये पनि पढ्नपर्छ, सानामामाको पनि अवस्था ठीक छैन, तिन्ले के आइ सिं को पार्टीमा लागेर घर बिगारे  

तिमीहरु ठुलोमामाका जाओ पोखरा, उन्ले त्यहा धेरै जमिन किनेर खेतिपाती सुरु गर्या छन भन्ने सुन्या छु, ठुलोमामाले पढाउन सक्छन तिमीहरु लाई

यो कुरा भएको तेस्रो दिन हेमराज र ऋतुराज पोखरा गए, ठुलोमामाको घर बिन्दबसिनी मन्दिर पछाडी पर्छ भन्ने जानकारी सानीआमा बाट लिएर. चन्द्र कुमारी लाई पनि थाहा थिएन उनको ठुलो दाइको घर पोखरामा कहाँ पर्छ भनेर, किन भने उनि कहिले पोखरा गएकी थिनन

 +++++++++++++++

 बिन्दबसिनीको पछाडी पुरानो घरको चोकमा चित्रमणि र रुद्रमणि गुच्चा खेल्दै थिए, गाबो दोबो (एकप्रकार को गुच्चाको खेल) हो क्यारे. हेमराज र ऋतुराज  पनि पुग्छन त्यहाँ, रुद्रमणि र चित्रमणिको उमेर तेर्स्तई १०-१२ वर्ष को हुदो हो,

हेमराजले सोध्छन “ये भाइ हरु खोइ तिम्रा बा?

 रुद्रमणि जबाफ दिन्छ, “बा त हुन हुन्न आमा चाही हुनुहुन्छ”

“ल बोलाऊ त माइजु भएपनि”

आमा…., ये आमा….., बाहिर आऊ  त , मान्छे आका छन्

ठुली माइजु बाहिर आइन् , दुइ जना नाचिनेका ठिटा अंगानमा उभी राखेको

"को बाबु तिमीहरु"?

हामि तपाइको भान्जा हौ माइजु, तनहुको इन्द्र दिदिका छोरा हरु

“आमै नि, बाबुहरु त बेपत्ता हुनु भाको थ्यो, मामाले कति खोज्न भो, पत्तै लागेन, ल हेर आज आँगनमा टुप्लुक्क आउनु भएछ, ल बस्नुहोस म खाजा लेराउछु"

 ++++++++++++++++++++

 ठुलोमामाको खेतीपाती राम्रै संग चलेको रेछ, हेमराज र ऋतुराज दुवै जना जनता माध्यमिक बिद्यालयमा भर्ना भए, हेमराज र ऋतुराज दुवै सात  क्लासमा

दस क्लासमा ऋतुराज आफ्नो नाम परिबर्तन गरेको थ्यो, "बसन्त" भनेर.

दुवैले यस यल सी दिए.

बसन्त पहिलो श्रेणीमा हेमराज तेस्रो श्रेणीमा यस यल सी  पास भए

दाजु हेमराजले जागिर खाने इक्च्य्या ब्यक्त गर्यो, पढ्नुको सट्टा, लोकशेवा दिएर खरिदार मा नाम निकाल्यो अर्थ मन्त्रालयमा

बसन्त चाहि अम्रृत क्याम्पसमा बिज्ञान पढ्न भनेर काठमान्डू हानियो, पाटनको सानीआमाका बस्ने गरेर

दुइ वर्ष  बसन्तले असाध्य मिहेनत गर्यो, आइ  यस सी पास गर्यो  ७०% लेराएर.

आइ यस सी पास बसन्त १९ वर्षको थियो

उ  अब छात्रवृत्तिमा इंडिया डाक्टर पढ्न  जनाको लागि तयारिमा लाग्यो,  इलाहाबादको मोतीलाल नेहेरु मेडिकल कलेजमा पढ्न जाने छात्रवृत्ति पनि पायो, जान पर्ने अगस्तको अन्त्यमा उसको छनौट भाको ओक्टोबरमा लगभग १० महिना जति बाकि थियो

उसले एक फेर फेरी हुक्का गाउँ जाने विचार गर्यो, इलाहाबाद पढ्न जानु भन्दा पहिले. गाउँम़ा उसले आफ्नो असली परिचय कसै लाइ दिएन, तर गाउले लाइ  के भन्यो भने उ काठमाडौँ बाट गाउँ घुम्न भनेर आको, छ महिना पछी डाक्टर पड़ना इंडिया जादै छ, कतिले पत्याये, कतिले पत्त्याएनन.

 हुक्का गाउँमा  एउटा प्राथमिक स्कूल  सम्म पनि थिएन.पढ्न चाहनेले परि गाउँको स्कूल जान पर्थ्यो  दुइ घण्टा हिडेर. बसन्तले एकदिन सनिबार सबै गाउलेलाइ  जम्मा गरेर के  भन्यो भने उ गाउँम़ा एउटा  प्राथमिक स्कूल खोल्न चाहन्छ, गाउँले लाइ एउटा स्कूलको जरुरत त छदै  थियो तर नेतृत्व गर्ने व्यक्तिको अभाब थियो सायद, सबै गाउलेले सहमति जनाए.

गाउकै पर्ती जग्गा छानियो स्कूलको लागि जनश्रमदान द्वारा पाच कोठे घर पनि तयार भयो स्कूलको लागि. बसन्तले स्कूलको नाम छान्यो "पृथिबी इन्द्र प्राथमिक बिद्यालय"  पृथिबी देश निर्माण गर्ने राजाको नाम,   इन्द्र उसको आमाको नाम.

त्यो नाम छान्नुको पनि एउटा कारण थ्यो, बसन्त सधै सकारात्मक सोचम़ा विश्वास गर्थ्यो, जिन्दगिम़ा केहि गर्न पर्छ भन्ने विश्वास थियो उसमा. तेसैले उसले त्यो नाम छानेको थियो स्कूलको लागि

यो सब गर्दा करिब तिन महिना बित्यो, स्कूल संचालनको लागि नियेम बनाएर उ फेरी काठमान्डू फर्क्यो

अझै सात महिना बाकी थियो पढन जान लाइ. उसले अब एउटा स्कूलम़ा पढ़ौना सुरु गर्यो, पढ़ौना सुरु गरेको केहि दिन मै उ विद्यार्थी माझ लोकप्रिय भै सकेको थियो.

 क्रमश:

पढन जाने तिन दिन अगाडी आफुले कमाएको पैसाले उसले ठुलो भोज गर्यो, दुइ दिनको भोज, एकदिन नातागोताको लागि एकदिन साथी भाइको लागि

उसको दिदि लुरीको परिवार, पोखरा बाट ठुलो मामाको परिवार, सानोमामाको  परिवार सबै आएका  थिए पाटन सानिमा कहाँ भोज खान. साथि हरु पनि लगभग १०० जना जति थिए.

तेस्रो दिन उ इलाहाबादको लागि गयो भैरवबा तिर.

 ++++++++++++++++++++++++++++

 इलाहाबादम़ा पढ्दा  पनि बसन्त छुट्टिम़ा काठमान्डू  आउथ्यो, आउदा जादा गोरखपुरम़ा एक रात बस्न बिर्सदैना थ्यो

 गोरखपुर मठम़ा आफु बसेको पाटि, बाल्ने गरेको धुनी अझ कहिले कहिँ त उ आफुले माग्ने  जाने गरेको घरहरुको पनि एक चक्कर लगौथ्यो

 +++++++++++++++++++++++++++

 बसन्त डाक्टर बनेर पनि आयो, डाक्टर बनेको खुसियालीम़ा उसले ठुलो भोज गरेको थियो.  आको एक महिना भित्र जागिर पनि पायो. जागिर सुरु गरेको दुइ वर्ष भित्र MD  गर्नको लागि छ्त्रब्रित्ति पायो लन्डनम़ा .

हेमराज को बिबाह  भै सकेको थियो भने बसन्तले अझ सम्म बिबाह गरेको थिएन

 ++++++++++++++++++++++++++++

 लन्डन गको एक वर्षम़ा उसले खबर  पठायो काठमाडौँम़ा, उसले लन्डनम़ा एक जना गोरी केटि  संग बिबाह गर्दै छ दुइ महिना पछि, निमन्त्र्ना कार्ड पठाएको थियो, उसको र हुने वाला  दुलहीको फोटो समेत राखेर,  सबै नातेदार लाई. तर बिबाहको लागि आफ्नो पैसा खर्च गरेर लन्डन सम्म जाने हैसियेत थिएन कुनै नातेदार को

 ++++++++++++++++++++++++++++

 MD सकेर फर्केर आउदा, बसन्तले आफ्नी श्रीमती पनि ल्याएको थियो, उनीहरु अझै पाटन सानिमाकै बस्थे

फर्केको छ महिना पछि बशन्तले बस्ने क्वाटर पायो अस्पताल मा, उनीहरु तेही बस्न गए अर्को छ महिना भित्र एक छोरी भयो

छोरी जन्मेको दुइवर्ष पछी  के भो कुन्नि बसन्तको divorce  भयो गोरी संग, गोरी छोरी लिएर लन्डन फर्की, बसन्त फेरी एक्लै भो.

__________________________
लगभग दुइ वर्ष पछि बसन्तले अर्को बिबाह गर्यो, धनि बाबु कि छोरी थि यो पालीको केटि.  उसले नया घर बनायो, घरम़ा सरे पनि. तिन वर्ष सम्म बच्चा भएन, पछि केटि लाई फोक्सोको cancer  भयो तेस्को तिन वर्षम़ा केटिको मृतिउ भयो, बसन्त फेरी एक्लै

___________________

दुइ वर्ष पछि उसले फेरी अर्को केटि संग बिबाह गर्यो. पहिले बनाको घर लक्चिनको भएन भनेर त्यो बेचेर अर्को घर बनाउन  सुरु गर्यो

उ फेरी वर्तमान मा आइपुग्छ, उ अचम्म मान्छ  २० वर्ष मा उसले एती अनुभब गर्यो कि भनि साध्य छैन

गोरखपुरको माग्ने देखि आज अस्पताल को सिनिएर  डाक्टर सम्म भयो उ, उसको हात अनायास पिठिउ मा जान्छ किन हो कुन्नि कहिले कहिँ त्रिशुलले डामेको  ठाममा चस्किन्छ, हुन त उ आफै पनि डाक्टर हो

रक्सि को अर्को पेग थप्दै  उ  फेरी अतित मा डुब्छ. उसको सोभाब  स्वाभिमानी थियो सानै देखि, सकेसम्म कसै लै दुखः नदिने. स्कुल मा पढ्दा  उ सबै होमेवोर्क गर्थ्यो तेसकारण उसलाई अरुलाई भन्दा बढी कपि चाहिन्थ्यो मामाले नाकिन्दिने त होइन तर उ आफ्नो दाजु र मामाका छोरा भन्दा उसको लागि बढी कपि किन्न चाहदैन थ्यो. एक दिन उ स्कुल बाट फर्किदा बाटो मा एक जना अधबैसे मान्छे भित्ता मा केहि तास्दै  थ्यो,  के रेछ  भनेर हेरेको त जनगराना को पोस्टर रेछ, एक पट्टि रास्त्रिये जनगरानामा सहभागी हुनुहोस  भन्ने नारा थ्यो तेस्मा, अर्को पट्टि खाली, साएद सबै पोस्टरमा  अर्को पट्टि खाली हुन्छ क्यारे.  त्यो मान्छे संग दुइ टिन bundle  तेस्ता पोस्टर थिए, उसलाई त्यो पोस्टर पाए काटेर कपी बनाउन हुन्छ भन्ने लाग्यो. खाली पट्टि त लेख्न  मिलि हाल्छ भनेर सोच्यो उसले 

ये दाई त्यो एक बन्डल पोस्टर मलाई दिनुस न

के काम यो तिमि हरु स्कुले  बच्चा हरु लाई? टास्न   पठाको हाकिम हरुले

होइन दाई म संग कपि किन्ने पैसा छैन यो पोस्टर लाई काटेर कपि बनाउछु र खाली पट्टि लेक्छु

मेरा छोरा हरु पनि एती बुध्हिमान भएता कति खुसि हुन्थे म भन्दै त्यो मान्छे ले एक बन्डल पोस्टर दिएर पठायो

एउटा पोस्टर को चार पाना बन्ने रेछ, कपि को size  मा काट्दा. तर फेरी पाना हरु जोड्ने कसरि अहिले को जस्तो स्ताप्लेर कहाँ हुन्थ्यो र तेसबेला

तेस्को लागि पनि उसले एउटा जुक्ति निकाल्यो, माइजु संग सियो  धागो मागेर कपि को एक पट्टि लुगा सिएको जस्तो गरेर सियो, बस, काइदाको कपि तयार. यो ९ क्लासको कुरा हो साएद.

१० क्लासमा उसले एउटा अर्को जुक्ति गर्यो कापीको लागि, एस एल सी  दिन पर्ने थ्यो उसलाई धेरै कपि चाहिन्थ्यो

त्यो बेला सिमेन्ट अहिले जस्तो जूट को बोरामा औदैना थ्यो, खैरो कागजको बोरामा आउथ्यो, कागजको बोरा धेरै कागजको पत्र हरु मिलाएर बनाएको हुन्थ्यो, उसको स्कुल भन्दा केहि पर कृषिको सरकारी घर बन्दै थ्यो त्यहा तेही कागजको बोराको सिमेन्ट प्रयोग हुन्थ्यो

उ  स्कुल बाट फर्किदा नबिग्रेका बोरा हरु लिएर फर्किन्थ्यो, घरमा लेराएर सिमेन्टको धुलो झाद्कालेर  फाली सकेपछि बोराको पत्र हरुलाई काट्थ्यो, कपिको size  मा अनी एकापट्टी सियोले सिएर कापी बनौथ्यो, एस्तो कापीको त दुवै पट्टि लेखना मिल्ने, एकदिन तेस्तै कापीमा हिसाब गरेर हिसाबको मास्टर लाई जाच्न देको त,

"एस्तो सिमेन्टको बोरामा लेखेको म जाच्दीन" भनेर कापी फालिदेको पनि याद छ उसलाई, तर उ कहिले बिचलित भएन

कागज बेचेर उसले समाज सेवा पनि गर्न भ्याएको  छ तेसबेला.

ठुला मामाका छोरा हरु र उसको दाई स्कुल बाट घर फर्कन्थे तर उ चाही बाटोमा पर्ने किताब पसल बाट किताब मागेर पढ्थ्यो.   एक घण्टा किताब पढेपछि मात्रै उ घर जान्थ्यो, किताब पसले साएद ४०-५० वर्षको हुदो हो, उसको साथी जस्तो भै सकेको थ्यो .

किताब पसल बाट  उसको मामा जादा  बीचमा एउटा सानो घर पर्थ्यो  त्यहाँ एकजना थकालनी बुडी बस्थिन, दुइ छोरा, इंडियामा लाहुरे रे, छोरी ब्या गरेर दिसकेको, श्रीमानको पाच वर्ष अघि मृतेउ भाको, ति थकालनी बुडी दिन भर घर को पिडिमा बस्थिन,

उ स्कुल जादा जहिले पनि तिनलाई "खाना खानु भो आमै"? भनेर सोध्थ्यो 

तिनी "खाए बाबु" भनेर जबाफ दिन्थिन जहिले पनि

एक दिन उसले स्कुल जादा ति थकालनी लाई देखेन, बेलुका स्कुल बाट फर्किदा पनि देखेन, कतै गकी होलिन भनेर उसले तेती वास्ता गरेन

भोलि पल्ट पनि बिहान तिनलाई नदेखे   पछि बेलुका फर्कने बेलामा उ तिनको घर भित्र पस्यो, बिचरी सुकुलमा एकै डल्लो भएर सुति रकी रेछिं

के भो आमै ?

को ह?

म बसन्त आमै, तपाई दुइ दिन भो बाहिर देखिनु भएन तेसैले हेर्न अको

के गर्नु बाबु दुइ दिन देखि जरो आको आकै  छ, खाना  बनाउन त सक्या छैन, कसरि बाहिर निस्कनु ?

"बाबु मलाई औसधि पसलमा गएर जरो निको हुनी औसधि ल्याइदेउन" 

"हुन्छ आमै अहिले जान्छु"  भनेर उ निस्क्यो

तर उ संग पैसा थिएन, तेस्तो बिरामी संग कसरि पैसा माग्ने, फेरी छ कि छैन

जसरि भएपनि औसधि लेरौछु भनेर औसधि पसल तिर लाग्यो

औसधि पसले ले उसको मामा लाई चिनेको थियो

ये दाई एक जना बुडी आमा लाई दुइ दिन देखि जरो आको आकै  छ रे, के भाको होला?,के  औसधि दियो भने निको होला?

दुइ दिन देखि जरो आको  छ रे ?

"बैसाख जेठको महिना हिजो आज टाईफाइड   फैल्या छ, ल यो antibiotic  खाना दिनु १४ दिन, निको हुन्छ"

पैसा कति ?

११  रुपिया पचहत्तर पैसा

अहिले पैसा छैन पछी दे हुन्छ?

"तिमि चिन्तामणिको भान्जा होइन, पछी दे हुन्छ बिर्सन चाई  न बिर्सनु नि"

"का बिर्सन्छु म, एक हप्ता मा दिउला पैसा"

तेती भनेर उ औसधि लिएर थकालनीका गयो, पानी तताई दियो, औसधि दियो 

थकालनी संग  खाजा बिस्कुट रेछ तिन पकेट

भगवानले बाबुको सधै भलो गरुन भनेर तिनले  आशिस दिईन, उ घर फर्क्यो

औसधिको पैसा उसले न मामा संग माग्यो न थकालनी संग

त्यो बेला अहिले जस्तो प्लास्टिकको झोलाको चलन थिएन, पसलमा समान किन्न गयो भने, कागज को झोलामा दिन्थ्यो पसलेले, उसले सिमेन्टको बोराको कागजको झोला बनायो, २० वोटा सिमेन्टको बोराको १२०  वोटा झोला बनायो  उसले, दुइ  दिन लगाएर,

पसलमा  एउटा झोलाको १० पैसा दिन्थ्यो, तेसरी उसले  औसधिको पैसा चुकाएको थ्यो

"कति पुरानो कुराको सम्झना आको मलाई आज"

 उ घडी हेर्छ, रातको एघार बजेको छ, भोलि ठेकेदार लाई घरको पैसा चुक्ता गर्नु छ, भएको  पैसा श्रीमतीले खर्च गरि हाली, अलि  अलि  होइन दसलाख, कहाँ बाट ल्याउने भोलि, रक्सि एक पेग थपेर उ शारदा बसेको कोठामा जान्छ

"तेत्रो पैसा खर्च गर्दा मलाई एक बचन सोध्न पर्दैन" उसले रिसाउदै  भन्छ  

"कति कराई राको यो जड्या"

"तेत्रो पैसा जथाभाबी खर्च अझ उल्टो मलाई जड्या भन्ने? कस्तो दुष्ट आइमाई त"

शारदा  टेबेल टेनिसको ब्याट हातमा लिएर आफु तिर आएको उसले चाल पाउछ,

शारदाको हात उ तिर  बढिरहेको छ

****************************

रातको दुइ  बजेको हुदो हो

पाटन सानिमाको घरमा कसै ले जोड जोडले धोका ढकढकौछा

को ह बाहिर?, सानिमाको जेठो छोरा बिउझेर झ्याल बाट तल तिर हेर्दै सोधछन

ये,  हामि बालाजु बाट डा. बसन्तको खबर लेर आको

के खबर?

डा. साहब हिजो राति बेस्करी रक्सि खाएर सुत्न जानु भा रेछा, राति कुन बेला हो पलंग बाट लड्नु भएछ

पलंग बाट लड्दा भइमा टाउको ठोक्केछ , श्रीमती अर्को कोठामा सुत्न भा रेछ, बार्ह बजेतिर उठेर हेर्न जादा त मृतेउ भै सकेको रैछ 

 अब उहाको नजिकको  भनेको तपाई हरु नै हो, उहाकी  श्रीमती रोएर बेहोस् हुन भा छ, लास उठाउन लाई मद्दत माग्न आको