यस कथाका बिषयबस्तु, पात्र र  घटना  सबै काल्पनिक हुन। कसैको वास्तविक जीवन सँग मेल भएमा केबल सन्योग मात्र हुने छ।

बिहान उठेर निरनले घडी हेर्यो, आठ बजेको रहेछ। अर्ध खुलेका आँखाले कोठामा चारैतिर हेर्यो। अनी एकछिन अलमल्लमा पर्‍यो। कोठा अली नौलो पायो। आफ्नो भित्तामा टाँगिएको ठुलो बनाएर राखेको बिहेको फोटो खोज्दैथियो शायद वा खाटको अगाडि राखिएको ठुलो ड्रेसर खोज्दैथ्यो जहाँ एक छेउमा उस्की श्रीमती ले चुरा स्टन्ड मा छपक्क थरी थरिका चुराहरु राखेर सजाएकी थिई र अर्को छेउमा Made For Each Other लेखेको फ्रेममा हनिमूनको फोटो राखेकी थीई जस्मा उनिहरुले एक अर्कालाई प्रेमपुर्बक अँगालेका थिए।    
आँखा अझ उघारेर सबै तिर नियालेर हेर्यो। अघिल्लो रात को रक्सिले टाउको नराम्रो सँग दुखेको आभाष भईरहेको थियो। उस्ले बल्ल चिन्यो, त्यो कोठा जहाँ आफ्नो विद्यार्थी जीवनको सात बर्ष बिताएको थियो। त्यो डेरामा पहिले उ र बिशाल बस्दथे। पछी उस्ले घर किनेर सरेको थियो। बिशाल अझै त्यही बस्थ्यो, एक्लै। 
 
जुरुक्क उठ्यो, बाथ्ररूमको क्यबिनेटमा राखेको औषधीको बट्टा निकाल्यो। दुई ट्यब्लेट Alka-Seltzer लिएर भान्सा तिर लाग्यो र एक गिलास चिसो पानीमा घोलेर एक्कै सासमा तन्कायो।
 
बिशालको कोठाको ढोका खोल्यो। दुबै हात र खुट्टा फिजाउन सक्ने जती फिजाएर निर्धक्क सँग फ्वाँ फ्वाँ निदाइरहेको थियो बिशाल। एक फेर बिशाललाई हेर्यो। निरनको टाउको अझै घुमाइ रहेको थियो। बिस्तारै ढोका लगाएर आफु सुतेको कोठामा लाग्यो। 

"कस्तो नराम्रो सँग किक दियो यो पाली, ह्या एक्छिन सुत्छु अनी मात्रा जान्छु घर"-- मनमनै आँफैलाई सम्झायो घर जानु छ भनेर।
सुत्न खोज्यो तर सकेन। एकछिन यता उता चल्मलायो। तर मनमा अनेकौ कुराहरु खेल्न थाले। आफ्नो श्रीमती सम्झ्यो। उन्को निर्दोष अनुहार  सम्झ्यो र उ प्रती माया उम्लेर आयो। फेरी एकपटक आफ्नो अतितमा पुग्यो निरन।
 
**************************************************************************************************************************************
 
सपनाको आमा र निरनको आमा नेपालमा एउटै बैंकमा काम गर्नु हुन्थ्यो। धेरै बर्ष देखिको साथी। सपनाले नेपालमै बि. बि. एस. गरेकी थिई र आफ्नो सबै पढाई काठमाडौंमै पुरा गरेकी थिई। बाँकी पढाई बिदेशमा पुरा गर्न चाहन्थी। तर उस्को बाबा मामु सके सम्म बिहे गरेर मात्र उस्लाई बिदेश पठाउन चाहनु हुन्थ्यो।  एक त एउटै छोरी त्यो पनि बिहे गर्ने उमेर भाईसकेकी, त्यत्तिकै पठाउन त नातेदारहरुले पनि रोके र अर्को चाँही एक्लै पठाउनु भन्दा बिहे गरेर पठायो भने छोरी को हेर बिचार  गर्ने मान्छे हुन्छ, कुबाटो  तिर लाग्ने डर हुँदैन  भन्ने उहाहरुको धारणा थियो।  सपनाले बाबा मामु को कुरा कहिले काटेकी थिईन र सदाझै यो पाली पनि त्यही गरी। उहाँहरुको कुरामा आफ्नो मन्जूरी देखाइ।
 
निरनले १ देखी १२ कक्षा सम्म दिल्लीमा पढेको थियो। त्यस्पछी अमेरिका आयो, BCIS  मा ग्र्याजुएट भयो। तुरुन्तै काम पाएन। स्ट्याटस जोगाउन भएपनी मास्टर्स पढ्नु पर्ने भयो। त्यो पनि दुई बर्षमै सिध्यायो। बल्ल सोचेको  जस्तै काम पायो। पढुन्जेल अली अली रिन थियो, क्रेडिट कार्डमा। त्यो तिरी सकेको त थिएन तर काम पाएको  छ महिना भित्रै घर किन्यो।  अब उस्लाई साथी र साथ को आवश्यकता हुन थाल्यो। साथी त थुप्रै थिए तर जिन्दगी भर साथ दिन लायक कोही देखेन। घरमा बाबा मामु बाट पनि बिहेकोलागी कचकच सुरु भयो र आफ्नो आवश्यकताले पनि झक्झकाउन थाल्यो। अब उ त्यही अल्लारे party-boy रहेन। जहाँ पार्टी गर्‍यो तेही सुत्यो जता मन लागे गयो गर्न पनि उस्को बढ्दो उमेर, काम र समाजमा बिस्तारै बढ्दै गएको इज्जत ले पावन्दी लगाउन थाल्यो । उस्ले बिहे गर्ने निर्णय गर्‍यो। तर बिहे गर्ने भन्दैमा बिहे भईहाल्ने त कहाँ हुन्थ्यो र? सर्ब प्रथम त केटी नै चाहियो। उ आफ्नो मन मिल्ने साथीको साथ खोज्दै थियो।
 
त्यतिक्कै मा घरबाट सपनाको कुरा आयो। सपना उ भन्दा ५ बर्ष कान्छी थिई। उस्ले छ बर्ष अगाडि देख्दा सपना बच्चै देखिन्थी तर हिस्सी परेकी। मामुले पहिले फोनमा कुरा गर्दा निरनले त्यती उत्साह देखाएन। फोटो पठाउनु पहिले अनी हेरेर भन्छु भन्यो। उस्को नजरमा सपना अझ पनि त्यही निलो स्कर्ट र निलो सर्ट लगाएर जाने भर्खर स्कुल पढ्दै गरेकी फुच्ची थिई। मामुले अब त ठुलि भईसकी भन्दा पनि उस्लाई पत्यार लागेन।
 
"कती नै ठुलि भई होला र?" मामुको कुरा प्रती अबिश्वासको भाव पोख्यो।
भोली बिहानै अफिस पुग्ना साथ सधैं झैं पहिलो काम नै ईमेल हेर्यो। मामुको ईमेल देख्यो र खोल्यो। फोटो अट्यच गर्नु भएको देख्यो र फोटो खोल्यो, उ निशब्द भयो। सपना आफ्नो कल्पना बाट धेरै बाहिर पायो। हसिँली, तेजिलो अनुहार फोटो बाटै कुरा गर्ली जस्तो। उ मौन भएर त्यो फोटो हेरिरह्यो। मुटुको धड्कन पनि पनि अली तेज भएको महसुस गर्‍यो। त्यस्लाई साम्य गर्दै ईमेल बन्द गर्‍यो। काम गर्न खोज्यो तर सकेन। फेरी त्यही फोटो हेर्यो। सपनालाई दुलहिको जोडामा आफ्नो अगाडि उभिएको कल्पना गर्‍यो। कल्पनामै उस्लाई थरी थरिका लुगाहरुमा सजाउन थाल्यो र आफु पनि त्यस्मै हराउन थाल्यो।

काम त्यती केही गरेन तर बस्न चाँही ५ बजे सम्मै बस्यो अफिसमा। ५:१५ जती भएपछी घर जाने तर्खर गर्न थाल्यो। कती खेर बेलुकाको सात  बज्ला र मामु सँग कुरा गरौला भनेर घडी पनि हेर्दै थियो।

घर पुग्यो। राती पिएको बियर को बोतल त्यतिक्कै भुइमै लडिराथ्यो। सबै हटायो र फ्रिजबाट अगिल्लो  दिन बेक गरेको चिकेन निकालेर माइक्रोवेभमा २ मिनेट तताउन हालेर कोठातिर लाग्यो लुगा फेर्न। कटन को सर्ट र प्यन्टस लगाएर उ अफिस बाहेक अरु ठाउमा एक्छिन पनि बस्न सक्दैन थ्यो। लुगा फेरेर, हात मुख धोएर खाना खाइसक्दा झन्डै सात नै बजेको थ्यो। घर फोन गर्‍यो। मामुले सुरुमै फोटोको बारेमा सोध्नु भयो। उस्ले कुरा अगाडि बढाउनु भन्यो र सपना सँग कुरा गर्न खोज्यो। मामुले निसन्कोच उस्लाई सपनाको ईमेल एड्रेस र सेल को नम्बर दिनु भयो।

क्रमश:

दिपु,

 अलिक रुखो आवाज रहेछ सपनाको तर किन झापड नै दिनु पर्ने होला फेरी ? किन हतार गरेकि नि

अब अर्को भाग कहिले त?

dipikale balla balla euta bhag rakhi afulai chahi aru bhag padhna man lagisakyo launa ke garni hola?

पढियो, राम्रो छ ल -

मलाई लग्दैना की एउटा आइमाई ले उसको लोग्ने हिजो २ बर्ष अगाडी नै किना नहोस अरु आइमाई संग सुतेको होस /

अहिले को समाया को सान्दर्बिक प्रस्तुति त हो जस्तो लाग्यो तर अली धेरै स्वंत्रता को उपभोग गरेको लोग्ने मंचे को झल्को दिएको देखे मैले चै
यदि कथा ले लोग्ने मान्छे लाई मात्र अली तल देखाउने कोसिस गर्यो भने चै आन्याया हुन्छा  की.

ल मैले राखेको कमेन्ट कहाँ गयो? मैले मिस दिदी पछी गरेको थिए। ल जे होस् फेरी तेही कुरा लेख्छु।
भनेपछी सम्बन्धमा तुसारापात हुन लागेछ? सधैं झै सलल बगेकोछ कथा, दिपिका। अर्को भागको प्रतिक्षामा छु।

Norton,

 हजुरको कमेन्ट  प्रिती सिसले मिल्काइद्या हुनुपर्छ हो साच्चि  

( मनमनै:भाग् मिस अब प्रितीले मार्छिन तलाई)

हो मिस दिदी मलाई पनि त्यस्तै लाग्यो। वो सान्नानी, के हो तिम्रो चाला?

 kasari tha pako mis di le ma ta jhan kallai ni tha hunna bhanera dhat borai bho netre le maarchha aba.

ल हेर कसरी भन्न सकेकी तिमीले--

 मेरो पनि  उतिखेरै छुटेको कुरो लेखेकिम तर  १० मिनेट पछि बल्ल तल्ल देखापर्यो --- त्यहा तिमी नै थियौ -- हेर है सिस अर्को पटक फेरि बदमासी गरेउ भने आर्नाको फेला परौली

दिपु, यो भाग पनि रमाइलो लाग्यो। लेखाइ मज्जा को छ, बैबाहिक जीवन भित्र मचिन सक्ने आधीब्रेरी को सचित्र बर्णन। भन्न त "लोग्ने शवास्नी को झगडा परालको आगो" भन्थे। तर कथा को स्थिती हेर्दा त पराल हैन, पुरै घरमै आगो लाग्ला जस्तो छ।

सान्नानी किन मुख ठुस्स बना? म अहिन्सा प्रेमी सग डराउनु पर्दैन।

miss di ni yasto kura prachar gardai hidne ke aba ke garnu ni feri aba ta jalle gareni malai nai dosh aailagi halchha ni ke

दिपु, सधैं झै सलल बगेको छ् लेखाइ,निरेन र सपना कसैलाई पनि दोशी देख्दिन म यो समय र परिस्थिती ले श्रीजना गरेको सानो फाटो मात्रा हो, केही समय लाग्छ जोडीन लाई। बर्तमान पारीबेस लग्भग सबै नब जोडी हरु यो फेज बाट जान्छन। तर सानो तिनो फाटो लाई ठुलो बन्न दिनु हुन्न,निरेनले एकदम सतर्कका साथ पाइला चाल्नु पर्छ, अब हेरम न त निरेन र सपना को फाटो ले चै कस्तो रुप लिदो रइछ। अर्को भाग लाई चै अस्ती जस्तो धेरै नकुराउ है ।

लौ मार्यो। यो त दिपीकाको कथा पो रहेछ। यादै नगरि, म त चौतारी हो भन्दै नाना भाती फलाक्दै बस्या रहेछु।

Dipika, sorry for tarnishing your post.

 प्रिती सिस, किन रिसाएकी नि ?

  म नि सत्यप्रेमी हु   डराउनु पर्दैन  नेत्रेसंग

रबी धन्यवाद! धेरै दिन पछी देखिनु भयो नि। चौतारीमा पनि आउनु हुन्न। सञ्चै हुनु हुन्छ?

हर्क दाई धन्यवाद! हो है यी सम्बन्ध, माया, पिरती भन्दा त पूजा कै कथा रमाइलो। मलाई पनि त्यस्तै लाग्छ। धेरै बुझ्न पनि नपर्ने।

रिट्ठे धन्यवाद! त्यही त हेरन बेक्कारमा नराम्रो रुप लियो सम्बन्धले। हो तिमीलाई सपनाको केही कुरा जायज लागेन। त्यस्तै हो साथी कसैलाई सपनाको कुरा जायज लाग्दैन कसैलाई निरनको। सम्बन्ध बढाउन कती गाह्रो हुन्छ बिग्रन के नै बेर लाग्छ र है?

साजन धन्यवाद! हेरन कथा अगाडि बढाउने त हो तर समयले थिचेर हैरान पार्यो। यस्तो स्थिती आउँला भन्ने थाहा पाएको भए त कथा सुरु नै गर्दिन थिएँ होला। तै पनि अर्को भाग चाइ छिट्टो गर्छु।

मिस दि धन्यवाद! निरनले आफुलाई सम्हाल्न त खोजेको हो तर परिस्थिती नै त्यस्तै पर्‍यो क्या। उस्लाई पछुतो त पक्कै हुन्छ होलानी आफ्नो श्रीमती माथि हात उठाएको। सपनाको पनि रुखो बोली त होइन तर धेरै कुरा मनमा बाँधियो भने एक्कै चोटि उर्लेर आउछ नि, त्यही भयो जस्तो छ क्या :)

सान्नानी अर्को भाग म छिट्टै राख्छु यो पाली त है। मैले कुनै पात्र माथि अन्याय गरेको जस्तो लाग्यो भने भन्नुस् है।

लहरे धन्यबाद साथी! यो भाग पनि राम्रो लाग्यो? ल खुशी लाग्यो। तिमीले सुरुमा तिम्रो आफ्नो जीवन सँग मिल्न गयो भन्थ्यौ नि। मैले अब मिल्दैन किन भनेकी थाहा भयो नि है साथी तिमीलाई?

एकल, धन्यवाद! एकदम ठीक कुरा गर्नु भयो। कुनै पनि केटीले उस्को र श्रीमान बिच अरु कोही आएको सहन सक्दैन। सपनाले विवाह भन्दा पहिलेनै स्विकारेकी थीइ उस्को अतितलाई। तर उस्लाई अब फेरी त्यो अतित ले निरन्लाई घच्घच्चौदा डर लाग्यो कतै निरनको अतितले उनिहरुको बर्तमान लाई असर गर्ने त होइन भनेर र उस्ले सतर्कता अपनाउन चाही जुन हर स्वास्नी मान्छेले गर्छन् जस्तो लाग्छ मलाई।

निरन एक स्वाभिमानी लोग्ने हो। उस्ले सपनासँग केही कुरा लुकाएको छैन र आफ्नो कर्तब्यबाट पछी परेको पनि छैन। उस्को भुतकाल आफ्नै ठाउमा छ जुन सपनाले पहिले नै स्विकारीसकेकी थीइ। हो दुबै जना आबेगमा आएर उनिहरुको बिचमा सानो फाटो आयो तर मैले यसमा लोग्ने मान्छेलाई तल देखाउन खोजेकी होइन। मलाई सोध्नु हुन्छ भने म न निरनको गल्ती देख्छु न सपनाको। त्यसैले मलाई दुबै पात्र प्रती अन्याय भएको जस्तो लाग्दैन। मलाई यस्तो प्रतिकृया सधैं राम्रो लाग्छ। धेरै धेरै धन्यवाद यस्तो प्रतिकृया दिनु भएकोमा।   

नेत्र धन्यवाद! हो भनेको हेरन सम्बन्धमा त तुसारपात नै आउन लाग्यो जस्तो छ।             

नेप्चु धन्यवाद! त्यही भनेको हेरन यो सम्बन्ध भन्ने कुरा साह्रै गाह्रो हुने जस्तो छ बुझ्न पनि। त्यो परालको भुशको स्टोभको चुलोको सबैको आगो देखिन्छ कि क्या हो?

मामा हजुरले कस्तो भान्जिको मनको कुरा बुझनु भएको। म पनि दुबइको केही गल्ती देख्दिन। समय कमजोर भएको होला शायद सतर्कता दुबइले अपनाय राम्रो नि होइन त मामा?  अब अर्को भाग चै छिट्टै आउछ मामा।      

Wow, I was expecting something like this.... really...It happens... It takes at least a year or two for anyone to adjust all those things in a relationship..

Dipika02 you have really presented it in a great way.... like it

 

Waiting for the next part!!

Nepali Thita

नेपाली ठिटा धन्यवाद! ए हो हजुरले त्यही सोच्नु भएको थियो :) अब अर्को भाग मा के हुन्छ होला जस्तो लाग्छ? :)

कस्तो नरमाइलो लाग्यो -
जे भएपनी सपना लाई मार्न नहुने हो के यो कथामा
अन के भन्ने मार्दी हाल्यो -