सबिता र कबिता

{आदरणीय पाठक मित्रहरु,
यो कथा दुइ नारीको जीवन ब्यथा भएकोले क्रिपया यसलाई नारीबादी क्रान्तिकारि चस्मा लगाएर पढि नदिनु होला। }

बिहानै देखि छोरि चिन्तित् थिई। एक त टोफलको टेस्ट त्यसै टेन्सन् मा हुने अर्को बिगत हफ्ता देखि तराई आन्दोलनको कारण मोटर साइकलमा थोपो पेट्रोल् थिएन।

"ड्याडी ! कसरी जाने होला, ज्ञानेश्वर् सम्म, त्यसै त टेन्सन्, त्यसमाथि हडताल् बन्द यही बेला पर्ने भने?"
 
"बाहिर् रिङ रोड सम्म हिड्ने, अनि बस् सस्, ट्याक्सी टेम्पू जे भेटिन्छ त्यही समात्ने।"
"बरु आज म नि अफिस जान्न, हिजै खबर् गरिसके। संगै जाउला। काठमाडौको सिचुवेशन भदौरे मौसम भन्दा पनि अनिश्चित छ। कहिले कुन चाहि पार्टीको जुलुस् हुन्छ, कहिले कुन पार्टीको हुलुस्। केहि भयो कि तोड्-गोड् (तोड्फोड+ गोदागोड)"।

"लौ हिड,२ घण्टा त बाटो म्याद राख्नै पर्‍यो।"

"के हुने हो के?"

छोरि को चिन्ता मुख सम्म मसिनो स्वरमा निस्के।

"चिन्ता नलेउ, केही हुन्न, नो टेन्सन्, ओन्लि आटेन्सन्।
तिम्रो क्षमता र मेहनतमा बिश्वास छ हामीलाई। यो छुसि टोफल् के हो र?
हाम्रो जमानामा हामीले नि बाया हातले दिएका थेम् क्या रे। "
छोरी मुसुक्क मुस्काइन् मात्र, मेरो कुरा गर्ने स्टाइल पचिसकेको हुनु पर्छ। १ बजे को शिफ्टमा टेस्ट् भएकोले हामी ११ बजे नै निस्क्यौं। रिङरोडमा बस् त देखा परे तर सबैजना उठ् को पोजिशनमा यात्रा जारी राखेकोले बस् मा नजाने संकेत गरें।
एउटा टेक्सि नि छिट्टै दर्शन दिन आए।
 "ज्ञानेश्वर्जाने? "

"जाने २०० लाग्छ।"

२०० लाई बार्गेनिङ् गर्न थाल्ने हो भने अर्को १० ओटा ट्याक्सी कुर्नु पर्ने हुन्थ्यो, समय को तकाजालाई ध्यानमा राखी मैले नि भनें-

"२०१ दिन्छु, लौ छिटो हिड।"
 
ट्राफिकलाई मज्जाले छल्दै, फूटबलका कुशल फरवार्ड जस्तै कमल पोखरी चोक सम्म आशा गरे भन्दा चाँडो के पुर्‍याएको थियो, अगाडी बाटो बन्द। कसले कसलाई कुटेकोमा बिरोध रे, चक्का जाम। कस्तो आम बात भएको यो चक्का जाम् पनि।
संक्रमणकालको फाइदा जस्ले नि उठाउने।

"लौ यहि सम्म मात्र, आगे जान सकिन्न।"

 ड्राइभर साहेबले उर्दी जारी गरि हाले।
बचन अनुसार् २०१ हातमा राखि दिएं।
५ मिनेट हिड्ने हो अब, के गर्ने । देशमा सरकार् नै न भए जस्तो। भए जस्तो भए नि केही गर्न सक्दैन सरकारले मात्र। जन चेतना नै छैन। अलिकति सरकारी अफिसर् को पोज दीहालें।
छोरी पनि हस् भन्दै हिड्न थालिन्।

कमलपोखरी र ज्ञानेश्वर बिचको चोकमा पुग्दा एकजना नीलो कुर्ता सुरुवाल् लगाएकी महिला संग जम्काभेट भयो। मुस्काउने खोजे जस्तो मुस्काइ सकेको अनुहारलाई जबर्जस्ती रोके जस्तो बेढंगको आक्रिति देखें। छोरी ले पनि अचम्म मान्दै ट्वाँ परी।  बिचरीको टेन्सन् टोफल मै। त्यहाँबाट युसेफको बिल्डिङ अगाडिको के पुगेकाथियौं अर्को जिन्स् पाइण्ट लगाएकी भेट भयो। उनी भने मुस्काए जस्तो अनुहार्  पारेर गैइ। तर एक छिन पछि फर्केर फेरि हेर्न थाली।
टेस्ट सेंटरमा प्रबेश पाउन अझै २५ मिनेट  बाकी थियौ। छेवै को पसलमा चिया खानु परो भनी उतै गयौं। चिया र चुरोट, १२ बज्यो कि चाहि हाल्ने। सरकारी जागिरेको परिचय पत्र जस्तै भैसक्यो।

"ड्याड्डी, त्यो अघि चोकमा हाँसे जस्तो गरेर जाने र अहिले पछि फर्कि फर्कि जाने लाई चिनिसिन्छ? "

"अबश्य।"

"कुर्ता लाउने, हाँसे जस्तो गरेर नहास्ने चाहिँ 'सबिता', मेरो सहपाठी स्कूलको।
अनि फर्की फर्की तर्की जाने चाहिँ कबिता, स्कूलको जुनियर।"
 
"न बोली त्यसरी तर्केर फर्केर जानु को रहस्य नि?"
 
छोरीले पनि मेरै स्टाइलमा प्रश्न सोध्ने भैसकी अब त। संगत कस्को? मनमनै भने।

"लामो कथा छ, पहिला टेस्ट सक्याउ, भरे हिड्नै पर्ने हुन्छ। बाटो भरि सबिता र कबिताको कथा भन्दै जाउला हुन्न र?"

"हुन्छ ड्याडी।"

"लौ गेट खुल्यो, अब जाउ। "टेन्सन् लेने का चिज नहिं है देने का है।"  मलाई थाहा छ, "यु विल डु दि बेस्ट।'

"बेस्ट अफ लक।"
 
"थ्यान्क्यु ड्याडी"
भन्दै छोरी युसेफको बिल्डिङमा प्रबेश गरी। म भने अर्को चुरोट सल्काउन थालें।

क्रमश:

मैले पनि भाग ९ पढे। सदा झै यो भाग पनि रोचक लाग्यो।

"लौ त भनेर एउटा पसलको कुनोबाट लुकेर  चियो गरें"--

ल राहुलदाइ छिटो छिटो अर्को भाग प्रकाशन गर्नु है, फेरी लहरे ले भनेको जस्तै एउटा भाग पढ्दा पहिलो नि बिर्सिने बेला होला

रिट्ठे जी,
पढेर गुणेर २-४ शब्द खर्चिनु भाको मा आभारी छु। तिनै २-४ शब्दहरु मै त उन्ने हो हामीले पनि कथा, ब्यथा।

 

सुजाता जी,
सबिता पढ्नु भएकोमा धन्यवाद, कबिता पनि पढ्नु होला। हाम्रा समाजमा सबिता कबिताहरु धेरै छन अनी तिनको रमिता हेर्ने पनि।

 

दीपिका जी,
टेन्सन त साप संग भयो नि। भन्न नि नमिल्ने, न भनी नहुने । तर साथीको लागि हो, लात खाएर भए नि बात् गर्नै पर्‍यो।

नेपालको छोरा जी,
पढिदिनु भयो, मायाले २ शब्द  उपहार   दिनु भयो, त्यसइमा धन्य भाको छु। 
 

हे हे हे त्यो पसलको कुनामा लुकेर बस्दा साँच्चै कसैले देख्या थिएन र भन्या? कि हाम्लाई ढाँट्या हो??

आएको थाहा पाइएन दाजु, आज चाहिँ बिहान थाहा भयो पढेर च्वास्स लेख्दा यतिबेला भयो क्यार्नु!

जावस प्रभु जावस!

बिर्खे जी,
त्यो पसल मा लुकी चियो गर्दा खेरी कसैले भेट्या भए त सियो ले घोची घोची मार्थे होला। धन्न कसैले देखेन छ र अहिले सम्म सलामत् छु। लभ गर्ने ज्ञान लाल, टेन्सन पाउने यो कपाल।

सबिता र कबिता
भाग १०

 

गर्मि को छुट्टि सकियो। फेरि झोला कसेर उही इलाहाबादको मरुभूमिलो गर्मि खान  गैयो। दिमाग पढाइले खाने , ज्यान गर्मिले। ज्ञानलाल पनि कल्कत्ता फर्क्यो। मन भरि तन भरि मीठा मिठा सपना, संझना, कल्पना के के ना बोकेर। ती मिठा सम्झिएका  नाहरु कति तीता छन्, मलाई हेक्का छ। तर सबैको खुशी बरकरार राख्ने ठेक्का लिएको मान्छे होइन म। फेरि पत्राचार् सुरु भयो, ज्ञान लाल् र म बीच। अनि ज्ञान लाल र कबिता बीच त झन एक्स्प्रेस मेल।

मैले केहि संकेत गरेको थिएं, कबिताको चर्तिकला अनि केटा फेर्ने महाकला बारे। ज्ञानलाल रिसाए। एक् चोटी त निकै रिसाए। रिसाए नि ठुसाए नि छु मतलब? कलकत्ताबाट यता आउने होइन, बढि गरे २-४ हफ्ता पत्र नलेख्ला। आफ्नो नि ७५ पैसा भारतिय मुद्रा बच्ने।

एवं रीतले ज्ञान लाल को कबिता निख्रंदै गए। मलाई एउटै मात्र डर् थियो, धेरै अग्ला अग्ला सपना देखि सकेका ज्ञानलाल् ले सपना टुटेको हेर्न सक्ला कि न सक्ला। सपना फुट्नु, सपना टुट्नु  टाउको फुट्नु जस्तो होइन, मलम पत्तिले ठिक होस्। मुटु भित्र लाग्ने घाउ न देखिन्छ, न लेखिन्छ, केवल चहराइ रहन्छ।

सेमेस्टर सकियो, साल सकियो। ज्ञानलालले कबिता कोरेको कोरेइ। फाइनल इअर नि सकियो, इन्जिनियर नि बनियो। गजधम्म फुलेर आइयो। ४५ केजी को बाँसको सिन्का जस्तो मान्छे, Flame पेन जस्तो फुलेर फर्कियो।
बडा ठुलो उपलब्धि हासिल गरे जस्तो लाग्थ्यो। बाटोमा हिड्डा नि आफु त इन्जिनियर बाबै- भने जस्तो गर्बको अनुभुति हुने। इन्जिनियर भएर के भो त जागिर खोजेर देखा न , आफैले अफुलाई खिसि गर्थ्यो। जागिर खोज्न दिन दिनै हिडिन्थ्यो। हामी पास भएर घर फर्केको २-३ महिना सम्म हाम्रो ब्याचका कोइ  पनि इन्जिनियर भएर फर्केका थिएनन्। न भैकन फर्किने चाहि थिए।

जो भेटे पनि बधाइ दिने, जागिर भने कसैले न दिने। पढाइ भन्दा गाह्रो पो रहेछ। छोकरी खोज्न सजिलो होला, यो नोकरी खोज्न गाह्रो ।

एक दिन  बेलुकी को आठ साढे आठ बजे तिर मलाई कसैले बोलाको जस्तो लाग्यो। झ्याल बाट चियाएं। हो रहेछ, एक जना अग्लो अग्लो मान्छेले मलाइ देख्ने बित्तिकै दाई, तल आउनुस् न भने। अध्यारोले चिन्न सकिन। दाई भने सि भाइ त होला नि भनेर तल गएं।

प्रदिप अर्थात पाक: चा रहेछ।
"ए भाइ पो! , किन  के काम् पर्‍यो भाई?"
 मलाई शंका लागि सक्यो, यो ज्ञानलाल को बारेमा कुरा गर्न आएको पक्का हुनु पर्छ भनेर।

"हैन दाई, सिरियस कुरा छ, यता भन्न मिल्दैन कि? " सास संगं वास: ( नेवारिमा रक्सि)  अलिकति गन्ध नि पनि मिस्सिएको थियो।

"माथी जाम् त।"

कोठा मा पुग्ने बित्तिकै बम्किन थाले, पाक: चा।

"पहिला बस अनि बिस्तारै सबिस्तार भन।"

"हैन दाई, म त्यो ज्ञान लाल भन्नेको हात खुट्टा न भाँचि छोड्दिन। त्यसले के सम्झ्या छ मलाई।"
 
"हैन भाई, ज्ञानलाल को हात खुट्टामा बुट्टा भर्नु पर्ने कारण के होला? के गर्‍यो त्यसले?" मैले नि न केही थाहा न पाए झै गरेर भने।

"हैन दाई, मैले लभ गरेको केटी फसाउन खोज्छ त्यसले। यस्तो पनि हुन्छ कोइ? लाज लाग्दैन, त्यसलाई? त्यस्तो पनि गर्ने भन्या हुन्छ? इन्जिनियर को ध्वाँस दिएर त्यस्तो सोझी कबितालाई फसाउन खोज्यो त्यसले।"
 
"अस्ति नै त्यो काठमाडौ अौदा हात खुट्टा भांचेर बीर हस्पिटलमा फालिदिनु पर्ने। सत्य दाई, दाईको साथी भएर मात्र न पिटेको त्यसलाई। दाइको इज्जत गर्छु नि म।"
 
अब उनको भावमा रिस भन्दा नि पीडा देख्न थालें। बिचरा, पाक:चा। उनको नजरमा ज्ञान लाल दोषि, ज्ञान लाल को नजरमा पाक:चा दोषि।
झन्डै रोए, प्रदिप।

उनले कबिता र उनको सम्बधको राम कहानी भने।
स्कूल देखि मन पराएको रे, एक ले अर्कालाई। बिचमा ज्ञानलाल आएर सोझी माथी चारा हालेको रे। जब जब छुट्टिमा घर फर्किन्थ्यो, तब तब ज्ञान लाल ले भेट्न अौ न भए आफै अौछु भनेर हैरान गर्ने रे। ज्ञान लाल को माइजु मार्फत( कबिता कि सानी आमा) अनेक कुरा गर्ने रे।
बिचरी जहिले पनि टेन्सनमा हुने रे।

"हेर भाई, मैले नि भेटेको छु, चिनेको छु, कबिता लाई। ज्ञान लाल त झन् मेरो सानै देखि को साथी। उनको हरेक कुरा मलाई थाहा छ। उनी कति नैतिकवान छन्, कति बदमास्, कति भलादमी, मलाई जति शायदै कसैलाई थाहा छ।"
 

"कहिलेइ कबिताको चरित्रमाथी शंका गर्यौ?"
 
"किन गर्ने, त्यस्ति सोझी माथि?"  अघि युग्द बिराममा आइसकेको पाकचा फेरि पड्क्यो।

"किन कि यही कुरा, कबिताले ज्ञान लाल लाई भनेकी छे। तिमीले हैरान पारेको रे, जहिले नि पछि पछि आउने , जबर्जस्ती बोलाउने, घर आउने गर्ने रे हो?।"

"मैले आफैले कबिताले ज्ञान लाल लाई लेखेको लभ लेटरहरु पढेको छु।ुनीहरुको भाव पढेको छु। त्यसको आधारमा भन्ने हो भने ज्ञान लाल बाहेक् संसारमा कबिता बुझ्ने कोइ छैन।"

"यसै बीचमा तिमी र कबिता संगै सिनेमा हेर्न गएको, रेस्टुराँ मा रमैलओ गर्न गएको सबै थाहा छ मलाई। मैले भनेको पनि थिएं ज्ञान लाल लाई यो कुरा। ज्ञानलाल ले कबिता संग नि क्लारिफिकेशन लिएको थियो। जवाफ त्यस्तो पायो, ज्ञान लाल ले।"
 
यति सुने पछि, पक: चा, स्टूलबाट तल भुइमा थचक्क बसे। ठुलो सुनामीको नि बाउ चल्यो होला पाक:चा को मन भित्र। अवाक् रहे धेरै बेर।

आशु झरे, अनियन्त्रित भएर।
म नि चुपचाप उनको पीडामा दुख्न थालें। मुटु चर्केको आवाज मेरो कान भएर मुटु सम्म पुगे जस्तो।
अपबित्र प्रेम गर्ने हरु संग घ्रिणा छ मलाई।  प्रेम शब्दलाई नै बिटुले बनाउने अपराधीहरु देख्यो कि बिद्रोह जाग्छ म मा।

"म मार्दिन्छु त्यस्लाई, अनि आफु नि मर्छु।"   फेरि अर्को हतगोला  फ्याक्यो त्यसले।

"होइन भाई, मर्ने र मार्ने बच्चाको जस्तो कच्चा कुरा न गर। मैले बुझेको छु, तिम्रो पीडा। प्रेमलाई पूजा गर्नु पर्ने मा, प्रेम लाई सतो भूजा सम्झिनेहरु देख्यो कि मलाई पनि त्यस्तै फिलिङ् हुन्छ। तर सोलुशन त्यो होइन। संयमले काम गर्नु पर्छ।"

"वास्तबिकता बुझि हाल्यौ। कबिता जस्ता केटीको चंगुलमा नफस्नु नै जाती हुन्छ।"

"अब म के गरौं, गएर त्यसको लामो कपाल सपाल भुत्ल्याइ देउं त?"
 
"त्यो झन ठेस् लाग्ने काम् हो, केस पनि लाग्न सक्छ? त्यस्ती चम्बूले पुलिस बोलाई, उल्तै फसाइ दिन बेर छैन। कानून ले केटी माथी हात हाल्नु नि अपराध हो, चाहे जस्तो सुकै अवस्थामा किन नहोस्।

"अब म के गरौं त?"
 
"अब, ज्ञानलाल नि आउछ १५-२० दिन मा पढाई सक्याएर। कबिता को यो द्वेध चरित्रको पर्दाफास् हुनै पर्दछ। उता ज्ञान लाल तड्पिने, यता प्रदीप तड्पिने। दुबै बाट फाइदा लुट्नु लुट्ने? यसको अन्त्य हुनै पर्छ।"

"हस दाई, दाई संग भेटेर मेरो आँखा खुल्यो। सरि दाइ, मैले अौने बित्तिकै के के भनें। आज कबिता संग यही बारेमा संग अलिकति थाकथुक परेको। अनि ग्वाछे मुग: गल्लि मा लोकल दुइ गिलास लडाएको। कहिले काहि लोकल ले नि काम गर्दो रहेछ दाई। त्यो दुइ गिलास न पिएको भए, दाई संग कुरा गर्ने हिम्मत नि हुदैनथ्यो, यत्रो नाटक को पर्दाफास नि हुदैन थ्यो।"

अब भने उनको भावमा सन्तोष र मुस्कान देखें।

"ल त भाइ, तिम्रो फोन नम्बर छोडेर जाउ, ज्ञान लाल अौने बित्तिकै यो नाटक को अन्तिम द्रिश्य  मन्चन गर्नु पर्छ। के कसरी म सोचुला। अहिले भने त्यो नाटकलाई  निरन्तरता दिनु, अझ जिवन्त अभिनय गर्नु।"
 
क्रमश:
आगामी अंक अन्तिम अंक हुने ब्यहोरा जानकारी गराइन्छ।

अर्को भागको प्रतिछ्यामा " डेसपरेटली वेटीङ फर नेक्स्ट पार्ट " 

भो ठुल्दाइ यि नकच्चरिहरु को कहानि छिट्टै अन्त गर्नुस्, यि पात्र हरु काल्पनिक बनुन भन्ने कामना मात्र गर्न चाहन्छु

हर्कबहादुर जी,
अबश्य, अर्को तथा अन्तिम भाग छिट्टै नै आउने छ। आशा छ प्रतिक्षा को फल तितो हुन्न होला।

पर्बते जी,

नक्कचरी हरु को कथा अन्त्य हुनै लाग्यो। तिनको कथा अन्त्य भए नि हजार सबिता कबिताहरु बजार भरी छन। सीता गीता, भगवति , पार्वती, देबी आदी जता ततै छन। चिन्न गाह्रो छ, मन पार्दर्शी हुन्न।
 

हर्कबहादुर जी,
अबश्य, अर्को तथा अन्तिम भाग छिट्टै नै आउने छ। आशा छ प्रतिक्षा को फल तितो हुन्न होला।

पर्बते जी,

नक्कचरी हरु को कथा अन्त्य हुनै लाग्यो। तिनको कथा अन्त्य भए नि हजार सबिता कबिताहरु बजार भरी छन। सीता गीता, भगवति , पार्वती, देबी आदी जता ततै छन। चिन्न गाह्रो छ, मन पार्दर्शी हुन्न।
 

कबिताको डुअल रोलको अब चाडै पर्दा फास गर्दिनु पर्‍यो ठुल्दाइ ! ज्ञान लाल जी अनी पाक चा: को बिचमा अलिकती फाइट सिन
पनि राख्दिनु पर्थ्यो नि ठुल्दाइ, जसरी भये नि कथा रमाईलो बनाउनु त हो नि ! कुरो नि एउटा !

Rahulvai ley ta mero aafnai katha bhanya jasto lagyo malai. tara ma gyanlal jasto chai hoina, sanka lagera kura bujhda kabita(.......) sanga dherai ris uthya pani ho, tara kura ko aantya garera maan lai santa banaye, aajhai pani yesta kabita sabita haru dekhda saarai ris uthera aauchha.

मैले पनि भाग 10 पढे। सदा झै यो भाग पनि रोचक लाग्यो, अली सिरियस रैछ।

अर्को भाग लास्ट पार्ट रे?  ठुल्दाइ, ल अन्तिम भाग भए पनि चाडो पस्कम है त?

कहिले आउने हो लास्त पार्ट,
चाडै पस्कौ, यो भाग पनि सदा झै राम्रो छ,
ठुल्दै नभएको भये देखिन ज्ञानलाल ले धुलाई खाको है पाक: चाको।

यो कबिता को ताल देखेर त दिक्कै लाग्यो राहुलदाई, कस्ती होली जता पनि ठीक्क 

अब अर्को भागमा चै सबै नौटन्की बन्द गराएर घोक्रे ठ्याक लगाइदिनुस है कबिता सबिता दुइटैलाई

रिट्ठे जी,
ज्ञान लाल र पाक:चा को फाइट त हुन्थ्यो नि बिचमा म पात्र न भएको भए। कथा रमाइलो बनाउन मसला  हाल्ने भए त कती हाल्न मिल्थ्यो, हलुचा, चिकंचा ( तेल) , आलु चा, आदी इत्यादी भिलेन र हिरो का साथीइहरु नि हुन्थ्यो नि। तर यो कथा नि सत्य कथा भएकोले बिना मसला पनि मिठासपूर्ण भए जस्तो मलाई चाँही लागेको छ है।

भउते काजी जी,
कथा मात्र ज्ञान लाल , कबिता सबिता को होइन। कथा तपाईंको पनि हो। सतिसाबित्रिको अभिनय र मोहजालमा फसाइएका अनेकौं ज्ञानलाल हरुको हो। ठीक गर्नु भयो, कुरा लाई निचोड मा पुर्‍याएर शान्तिको सास फेर्नु भयो। शायद ज्ञानलाल ले पनि त्यस्तै गर्ने हुन कि ?

नेपाल को छोरा जी,
सके सम्म छिटो यो कथालाई गन्तब्य मा पुर्‍याएर म नि शान्तिको सास फेर्ने प्रयासमा छु।

लहरे जी,
हो भने म न भएको भए, ज्ञान लाल को बाजा बज्थ्यो होला। बिचरा पाक: चा ठुलदाई संग अली डराउदो रहेछ।

दीपिका जी,
हो अब को आखिरी अंक मा ती नक्कचरी हरु को सम्मानित अवतरण गर्ने प्रयास मा छु।
 


   

सबिता र कबिता
अन्तिम भाग

अब कबिताको नाटकको अन्त्य कसरी गर्ने भन्ने सोचमा आइडिया खोज गर्न थालें। ज्ञान लाल् नि मीठा मिठा सपनाहरु सजाएर आइपुगे, काठमाडौं। कलकत्ता देखि को दुइ दिने  यात्रा भरि उ कबिता संग बिताउने रंगिन पलहरुको बजेट बनाउदै  थिए होला, यता ती पल,  छल मा परिवर्तन भै सकेको के थाहा। आउने बित्तिकै मेरो घर आइपुगे ज्ञान लाल्।

कहिले आइस्?

आज बिहान।
के छ यार हाल खबर?

कस्को? मैले नि दिएं।
मेरो कि उसको?

तेरो नि, उसको त म आफै पत्ता लगाई हाल्छु नि।

ए मेरो, ठिकठाक, गर्मी यता नि छ, उता नि छ। यता धेरै अधर्मीहरु देखें। भेटें।
को अधर्मी? मन मा अलि चिसो घुसे छ ज्ञानलालको मा।

हेर ज्ञान लाल, म तं कहिले आउला र सल्लाह गरौला भनेर बसेको। आजै आइ हालिस्। सिरियस कुरो छ।

के भन न छिट्टै, ( ज्ञानलाल् को सास् फुल्न थाल्यो)

कबिताको बारेमा। तं न रिसाउ एक् छिन, पुरै सुन अनि मात्र रियाक्ट गर।कबिता को बारेमा जे जति मैले नेगेटिभ कुरा देखें सुनें सब सत्य रहेछ। १५-२० दिन अघि पाक:चा आएको थियो, तेरो हात खुट्टा भाच्दिन्छु भनेर।

किन भाच्ने मेरो? कहिले काहि मात्र रिसाउने ज्ञानलाल आगो भयो।

तैले पाक:चाले लभ गरेको केटी माथि आँखा लगाइस् रे। इन्जिनीयरको ध्वाँस दिई चारा हालिस् रे। जबर्जस्ती कबिताको इच्छा बिपरीत घुमाउन लगिस् रे।

ज्ञानलाल को आँखामा आगो होइन पानी बरर् झर्न थाले, मेरो कुरा पुरा नभैकनै।

के यार्, यति कुरा मै रोइस्, मर्द ले के के सहनु पर्छ के के।

म ज्ञान लाल को पीडा महशुस गर्न सक्छु। महशुस गर्नु र पीडा झेल्नु फरक फरक हुन् तर  पनि भन्न करै लाग्छ।

मलाई थाहा छ, तेरो मनमा कति रेक्टर स्केल को भूकम्प आएको छ अहिले। अझै आफ्टर श:क झेल्नु छ। ठण्डा दिमाग ले कसरि डन्डा चलाउने भनेर सोच्ने बेला हो यो।
 अझै पत्याउन सक्दिन तेरो कुरा। अस्ति मात्र कबिताको लेटर् आएको थियो, छुट्टीको प्लानहरु पठाएकी।

लौ सुन, म संग पाक:चा को फोन नम्बर छ, तं आउने बित्तिकै फोन गर्छु र यो द्वेध चरित्रको पर्दाफास गर्ने उपाय भनुला भनेको थिएं। मैले एउटा प्लान सोचेको छु, तं राजी हुन्छस् भने, पाक:चा लाई फोन गरेर त्यहि अनुसार गर भन्छु।

हुन्छ?
के हो प्लान?

अब, म आइपुगें, साह्रै मिस् गरेको छु, भेट्नु पर्‍यो भनेर फोन गर्नु। भोलि शनिबार पनि हो,अरु बहाना  पनि चल्दैन।

 अनि?

पाक: चा  र तं एकै ठाउंमा बसेर फोन गर्ने। पहिला टयाम र ठाम मिलाउ। त्यसको लगत्तै पक:चालाई फोन गर्न लगाउने। भोलि त्यहि समयमा त्यही ठाउंमा भेट्न कर गराउने। संभवत एकै समयमा एकै ठाउंमा भेट्न स्विकार गर्ने छैन। अनि पाक: चा लाई अलि चाँडो २०-३० मिनेट अगाडी त्यहि ठाउं होइन कि संगै को ठाउंमा भेट्न राजी गराउने। त्यस पछि त काजी काम सकियो। दुबै संगै प्रकट हुने।

यो प्लानले काम गर्ला त?

संभवत गर्छ। दुबै लाई नाइ भन्न् सक्दैन त्यसले। एकै ठाम् मा एकै ट्याम मा भेट्न  पनि सक्दैन। तर कर गर्यो भने अलि फरक समय मा फरक ठाउमा भेट्न आउछे, मेरो बिश्वास हो।

लौ यो प्लान अनुसार गर्ने भएं, कहाँ बोलाउने त?
तैले किङ्गस् वे को नाङ्लो मा बोलाउ, पाक चालाई जमल को मिराज मा। ३०मिनेट को फरक मा भए, बाटो पनि पर्छ। तर दुबै जना मिराज मा जाने।

वण्डरफुल आइडिया।

सधै के को हन्डर खान्छस त वण्डरफुल पिलान् न बनाए।

यो प्लान को बारेमा पाक्:चा लाई अवगत गराएं। पाक:चा झन् हौसिए।

प्लान अनुसार सबै हुने भयो। सुरुमा त पक:चा को आग्रह लाई नकारी, माइजु हस्पिटलमा छ उता जानु पर्छ भन्दै। हस्पिटलबाट नजिकै छ, १० मिनेट लाई मात्र भने पछि कबिता आउने भइ।

दुबैलाई बोलाएर भनें, पर्दाफास् हुन्छ नै, तर यसको अर्थ यो होइन को पर्दा च्यात्ने काम् होस्। अर्थात उ आफै लज्जित हुने छे, त्यसैले इज्जत लिने काम नगरिएसै।  बस, तिमी संग को सहयात्रा यहि टुंगियो आइन्दा देखि कुनै ज्ञानलाल कुनै पाक:चा को चोखो माया मा खेलवाड नगर्नु। हर कोइ मान्छे ज्ञानलाल् हुन सक्दैन, हर कोइ पाक:चा। आदि इत्यादि मिलाएर भन।

हुन्छ भन्दै, दुबै जना गए। प्लान अनुसार भए। पर्दाफास् भयो। यो कथा को पर्दा नि खस्यो।

"लौ छोरी, यिनै हुन सबिता र कबिता को कथा। कस्तो लाग्यो त?"
 
"कस्तो नक्कचरी है ड्याडी दुबै जना?"

ती नक्कचरी भए त आफ्नै ठाउंमा हुनु नि, ज्ञान लाल जस्तो सोझो चरा यानी बि-चराको मुटु छोयला-छोयला कचिला-कचिला भएको न बानाउनु नि ।

"अहिले के गर्दै छिन् नि कबिता?"
 
सुन्छु, तिनको अहिले सम्म बिहे भएको छैन रे। बिहे होस् पनि कसरी? एकै चोटी २ जना संग बिहे गर्न खोज्ने? एक जनाले गन्नै नसक्ने गरी बिहे गर्दै जाने, अर्की को चाहिँ बिहे नै नहुने। तिनीहरुको चाल-चलन हाम्रो समाजमा चल्दैन, हाम्रो समाजलाइ पच्दैन। न पचे पछि छेर्छ। त्यहि भएको हो।

हाहाहा!!!!!!!!!!!!! गर्दै छोरी पनि मेरै स्टाइलमा हास्न थाली।

!!!अस्तु!!!

ल कबिताको बल्ल पर्दाफास भएछ ! ज्ञानलाल र पाक: चा लाई एक्कै चोटि मिराजमा देख्दा कबिता यस्तो भयिन होली है ठुल्दाइ?

 

 

धन्यवाद छ ठुल्दाइ !

लोल रिठ्ठे !!!
ठुल्दाइ ले ज्ञानलाल को उद्वार गर्दिनु भएछ नत्र आजसम्म पनि कबिताकै 'ट्याउटिस' भित्र हुन्थ्यो होला  अहिले कबिता ले 'धेरै केटालाई एकैचोटि कसरी घुमाउने' भनेर ट्युसन पढाउछे होला त्यही भएर बिहे गर्न पनि फुर्सत पाईन कि?
जे भयो भयो अब चाँही अल्ली राम्रो मान्छेको कथा सुनाउनोस है

रिट्ठे जी,
सधैं पाक:चा र ज्ञानलाल लाई मिराज देखाउने कबिताको मिराजमा दुबइ लाई देख्दा कस्तो भयो होला है? आफु नगएको ले भन्न सकिएन। जे भयो राम्रो भयो। कथा कबिता को सकियो।

 

पर्बते जी,

हो यस्ता नक्कचरिहरु को कथा मलाई नि मन पर्दैन। तर एक चोटि यस्ता नकावधारी सतिसाबित्रिहरु को नि लेख्नै पर्छ जस्तो लागेर मात्र।
अब आउने कथा राम्रो मान्छे कै हुने छ। राम्रो मान्छे ले सधैं दु:ख खान्छ, त्यही दु:ख लेख्दै छु।
 

रिट्ठे जी,
सधैं पाक:चा र ज्ञानलाल लाई मिराज देखाउने कबिताको मिराजमा दुबइ लाई देख्दा कस्तो भयो होला है? आफु नगएको ले भन्न सकिएन। जे भयो राम्रो भयो। कथा कबिता को सकियो।

 

पर्बते जी,

हो यस्ता नक्कचरिहरु को कथा मलाई नि मन पर्दैन। तर एक चोटि यस्ता नकावधारी सतिसाबित्रिहरु को नि लेख्नै पर्छ जस्तो लागेर मात्र।
अब आउने कथा राम्रो मान्छे कै हुने छ। राम्रो मान्छे ले सधैं दु:ख खान्छ, त्यही दु:ख लेख्दै छु।