मञ्जु, मलाई माफ गर है !
आत्मकथा - ओके

मेरो भन्नु:

नेपाल छोडेको पनि आँउदो अगष्ट १२ तारिका दिन ठ्याक्कै ४ बर्ष पुग्छ । नेपालवाट पाईलो निकालेको दिन देखि फेरि टेक्न पाईएको छैन । काठमाण्डौमा हुदा सम्म त थोरबहुत मञ्जुको खबर पाउँदै थिएँ, गुपचुप रुपमै भए पनि । तर आजकाल त वेखबर छु । के गर्दै होलिन् मेरी मञ्जु ? कस्तो होला उनको दैनिकी ? मलाई अझै सम्झँदै होलिन् कि बिर्सिसकिन् होला ? यदि फेरी कहिँ कतै भेट भैहाल्यो भने मसँग बोल्छिन् होला कि तर्केर हिड् छिन् होला ? देख्दा पनि नदेखे जस्तो पो गर्छिन् कि ? निको भैसकेको उनको घाउ भेटघाटले बल्झाई दिने पो हो कि ? मेरो घाउ त कहिल्यै पनि निको नहुने रहेछ । मञ्जुलाई बिर्सन त अर्कै जन्ममा भए मात्र, यो जुनिमा त असम्भव भो ।

मसँग के छैन आज, सबथोक छ । मलाई धेरै माया गर्ने श्रीमति छिन् । काखमा ३ बर्षे कल्कलाउदो छोरो छ । छात्रवृतिमा राम्रो विश्वविद्यालयमा पढ्न पाएको छु । ३ जनाको सानो परिवार जेनतेन धान्नलाई आर्थिक समस्या पनि खासै छैन । अब त अध्यायन पनि सकिन लाग्यो । छिट्टै एउटा सानो जागिर पाएँ भने भावी जीवन पनि सजिलै बित्ला । तर किन मलाई के के नपुगे जस्तो, के के बिगारे जस्तो भैरहन्छ ? किन अघि पछि उनकै छाँया मात्र घुमिरहन्छ ? किन श्रीमति र छोरोको विचमा ओछ्यानमा पल्टदा पनि उनको सम्झना मै छर्लङग उज्यालो हुन्छ ? किन बितेको बिगत फिल्मको रिल झैं घुमेको घुमै गर्छ? न त हामी विगतमा नै जान सक्छौं, न त विगतको गल्तिलाई सच्याउन नै । यो सर्वसत्य कुरा थाहा हुँदा हुँदै पनि यो मन किन मानिरहेको छैन? यो सब किन भईरहेछ ? यी प्रश्नहरुको उत्तर मसँग छैन । सायद मञ्जु सँग पनि त छैन होला ।

जानाजान भएको गल्तिको कुरा अर्कै हो । अञ्जान मै यति ठूलो गल्ति होला भन्ने मैले कसरी सोच्नु ? जब मैले तथ्य कुरा बुँझे, समय धेरै अगाडि गैसकेको रहेछ मञ्जु । म फेरी फर्कन सकिन, मलाई माफ गर । मैले अरु कसैलाई बचन दिईसकेको थिएँ, तिमीले मनको वह मसँग पोख्ता । त्यो रात मैले धेरै सोचें । एकमन त तिमीसंगै जीउन अरु सब कुरा त्यागिदिऊँ जस्तो पनि कहाँ नलागेको थियो र ? तर फेरि सोचें, त्यसो गर्दा पनि त अर्को एक जनाको जीन्दगी त बर्बाद हुन्थ्यो नि । बरु तिमी त धेरै परिपक्क छौ, तिम्रो मन त ठूलो छ, अनि तिम्रो मायाले त फलामको मुटु भएकोलाई पनि पगाल्न सक्छ । जोसँग जीवन बिताउनु परे पनि तिमीले सब कुरा मिलाउन सकिहाल्छेउ नि । भनिन्छ, असल आईमाई भएको घरलाई बनाईरहनु नै पर्दैन आफैं बन्छ । त्यही सोचेर नै म तिम्रो अँगालोबाट टाढिने कष्ट गरें । यस्तो निर्णय गर्न मलाई कति छट्पटी भएको थियो ? आँखाबाट झरेका आँसुका बलिन्द्र धाराले पुरै सिरानी भिजेको थियो । रुँदारुँदा घाटीँबाट थुक पनि निल्न नसक्ने भएको थिएँ । मञ्जु ! म यो जुनिमा तिम्रो हुन सकिन, तिमी मेरी हुन सकिनौ । यस्मा तिम्रो कुनै गल्ति छैन । नजानिकनै गल्ति त सब मबाट भएछ । मैले तिम्रो मनलाई पढ्न सकिनछु । मलाई माफ गर है । आसा छ, तिमी जस्तो विशाल ह्रदय भएको मानिसले अबश्यै माफी दिनेछौ । अहिले तिमी जहाँ भएपनि राम्रो होस्, शुभ होस् । सम्पूर्ण खुशिले सुसज्जित भएको सुन्न पाउँ, यहि नै मेरो कामना छ सदा-सदाका लागि, अन्त सम्म, मेरो शरिरमा सास रहुन्जेल सम्म ।
क्रमश:

आहा मञ्जु त फेरि आइछन् अब झन राम्रो होला जस्तो छ है कथा, जम्मै कान थापेर सुनौ त साथी हो, :o)
निर्माण

ओम,

साझामा झण्डै यसको जन्मकाल देखि नै लगभग अनवरत चरिरहेको छु म । तपाईको कथा पढ्नु एउटा तुलना नहुने बेग्लै अनुभव मेरो लागि ।

मैले राम्ररी खुट्ट्याउन सकिरहेको छैन यो के हो - स्मृति, सम्वेदना, सम्वेदनशिलता वा परिचय ? - तर तपाईको कथाले मेरो मनको कुनै तहमा धुमिल धुमिल, विस्मृत विस्मृत, सुषुप्त सुषुप्त भईसकेको कुनै अज्ञात कुरोलाई जगाईदिएको छ ।

जीवन फेरि अधिक सार्थक, अधिक उद्देश्यपूर्ण, अधिक किर्तनयोग्य पाउँदैछु ।

तपाईको कथानायकले हाम्रा सामान्य आँखाले देख्ने "गरिबी" बिच जुन सम्वृध्द जीवन भोग्यो, त्यो कुनै वैभव र विलासिताले किन्न, भोग्न पाउँदैन ।

कथानायकका सम्वृध्द र गहन अनुभव, घनिभूत सम्वेदनशिलता, उज्यालो आत्मविश्वास र विनयशिल गौरवलाई मेरो मेरो आदरपूर्ण सलाम ।

OK ji, I am reading your story. Prasamsha kati grau khai, eka bihanai mukh pani nadhoi padhera sidhhyaya. yo katha diyalo ho akinchan chetanako ani aamako amulya aashishko. :)

om dai;
hajur ko lekhai ekdam man parcha.hatar bhayeko belama kehi kholne mauka payeena bhane pani hajur ko thread jahile kholera herchu naya aihalyo ki bhanera....
dherai lekhee nii maile nachaiyeene kura ....yati samjhidinu, hajur ko kathaa saarai man parcha aba maile kehi comment gareena bhane pani dherai silent reader madhya euta baini ruIna pani cha .


haas ta :)
ruIna

Like everyone else, i am also speechless with your story. BOth its content and the way it is written. My mother always used to share her hardships in her life but i never knoew how it feels and your story gives that feeling right away. Thanks for taking time to post your story here and hope to read more and more.

I think every Nepali go through some kind of hardship in our life but nothing compares to yours. You are a legend.

एउटा सानो भाषिक अशुद्धि सच्च्याउँ भनेर,

'सम्वृध्द' होईन 'समृद्ध' हुनुपर्ने हो ।

OK ji,

Marvellous presentation. I am afraid the word "marvellous" may fall short in explaining
how am I impressed and do appreciate your presentation.

I remain tuned.

:)

Om dai ko pani tarif nagari basna sakincha bhanya, hajir matrai garchu bhanya tehi pani lekhna ta maan lagi haalyo . ajahi pratikchya ma .

प्रतिक्षा गर मेरि मायालु समयले मानिसलाई कहाँ कहाँ पुर्?याउँछ ,
म पनि गर्दैछु ।

WOW, I nearly miss this beautiful heartwrenching story. You remind me of my dad's story. How he used to work for some big shots. He used to be a horse ride for his kids on his back. How his kids used to whip him when he wouldn't be able to walk faster while they were riding on his back.How, my uncle beat the crap out of my dad to flee when they were in Nautanwa to carry goods for this person. How, my uncle was punished for letting his brother flee from being hali to his family? It just brought back all the memoirs told by my dad to me.

Ok bro,
Bhyaye samma post gardai garum hai!

Mero ni June tira thesis defend garna parne, tara tapai ko katha le sarai mohani layo bhanya..........Ghari ghari check gari rahana mann lagchha tapai ko katha aayo ki bhanera!

OKji,

Katha ekdam marmik cha, dherai patak ankha bata ansu jharla jasto bho. Desh ko garibi ko jaldo baldo chitra utarnu bhaeko cha. Yesko banki bhaag chittai padha paune asha ma.

Ok ji

Hajur ko yo marmik bhawana ko abibekti, najawab chha..ke bhanam...just waiting for more to come....

Ok,
Your story represents the everyday life of majority of population of Nepal. The graphic and genuine delineation of impoverished life in Nepal is what your story reflects. Besides, your memory of exact dates and trivial and meticulous details gives us all a virtual reality tour into your past. The writing style is undoubtedly impressive. Keep it up.

Hareeyyyyyy shiva, yo katha padhna ma ta saro dhila po bhayechu.

OK, jeeee katha sarai marmik cha. Dukha ta hamile pani gareko nai ho tara teti sarro chai parena hau. Tesaile ahile ta aafu le sukha ma nai hurkeko ho ki bhanne bhaan huncha tapaiko katha padhera. J hoos, jati patak padhe pani pugdaina. Waiting for more.

Yesh paali ta barbaad hola jasto cha term pani 4.0 ta aakase faal, aakha tari maar nai hola jasto cha aafnu ta. Jaane aba class ma. class ma gayera pani sutne ta ho. Tara yo katha padhe pachi ta ali nidra laagdaina ki, kasto dukha garera ta maanche le padheka chan aafu chai sukha ma pani sutne bhanera ni.


Ok bro, keep it coming. There is no word to appriciate your story. Simply superb.

harkeDai

this thread is lagging behind. I am just uplifting in the top of the list. Khoi Ok ji, exam sakiyane bhanya?

दादा, सरु, कालो भाले, निर्माण, नेपे, न्युयुजर, रुईना, मानव, दीप, पुण्टे, पण्डित, स्वाति थापा, चिप्लेढुंगा,फरगेट-मि-नट, वल्डम्याप, हर्केदाई, ह्यान्सिगाई सबै साथिहरुलाई मेरो १/१ मुरी धन्यबाद । यहाँहरुका हौसलाहरु नै मेरो लागि अमुल्य सम्पति हुन् र मेरो कथाको निरन्तरताका स्रोतहरु पनि। समयको चापलाई पनि ख्याल राख्दै सकेसम्म छिट्छिटो बाँड्ने कोशिष गर्नेछु।-ओके

मञ्जु, मलाई माफ गर है !
आत्मकथा - ओके

खण्ड ८
पुसको अन्तिम हप्ता एक पटक फेरी हर्रबोटे साईँलासंग कटारी गएँ, नुनतेल लिन। राईको छोरो, मान्छे त बलियो हो गाँठे, १४ पसेरी नुन र १ टिन तेल बोकेर ठईँ ठईँ हिड्न सक्छ, टेकुवा नै नलाई एक बिसौनी जति त। "सबै साथीभाई लाहुरे छन् मेरो मात्र, के भन्छ नि बाजे, यो होचो भो भनेर पल्टनमा फालिदिए। म अभागि रैछ, यी भारी बोक्नु जुर्या रैछ, के लाउरे हुन पाओस्" बनेर आफ्नै मुख नाप्छ, भारीलाई टेकन लाएर टोपीले पसिना पुछ्दै। "बाजेको त जनै भिरी सक्या रे, भान्सा चाँही बेग्लै गरम्, बाहुनको छोरा, मलाई पाप लाग्छ होउ" भनेर सँगै खान नै दिएन, मैले "कसैले देख्दैन, संगै खादा के हुन्छ त?" भनेर सँगै खाने कुरा गर्दा। "यो बाहुनको त यत्रो सानो त छ खुट्टी, के भारी बोकोस् बिचारा" भनेर कहिले काहिँ त माया गर्छ, बाटोमा पनि मेरा पिँडुला हेर्दै। भिरको बाटो चारहात खुट्टा टेकेर बोक्नु पर्छ भारी। घर पुग्ने दिन बिहान एक ठाउँमा ठेस लागेर मेरो दाईने खुट्टाको बुढि औँलाको नङ नै उक्कियो, भलभल रगत गयो। भारी बिसाउने ठाँउ पनि थिएन। जसो तसो नजीकैको बिसौनिमा भारी बिसायौँ। शुरुमा त भारीको रन्कामा तेति दुखेको थाहा पाईन, भारी बिसाए पछि पो दुख्न थालो मर्ने गरी। साईँला ले नजिकै गएर तितेपाति निचोरेर घाउमा लाई दियो। मेरो पटुकाको छेउ च्यातेर बाँधि दियो। धेरै रगत बगेछ क्यारे, हल्का ज्वरो पनि आयो मलाई। तर पनि के गर्नु, भारी बोकेर नहिँडि धरै छैन । "खै लेउ, त्यो तिम्रो तेल चाहिँ म एकछिन बोक्दिन्छ" भनेर सगायो पनि २।३ बिसौना जति त। जे होस्, म घरसम्म पुगुन्जेल राम्रै हेरचाह गर्यो। मेरो घरमा एकछिन भारी बिसार आमालाई "ल कान्छि बाहुनी, छोरालाई सकुसल ल्याईदेको छ है मैले त" भनेर १ बटुको मोई खायो, आमाले दिएको। म त खुट्टा दुखेर हलचल गर्न पनि नसक्ने भको थिएँ। टाउको अरर्रिएर दायाँ बायाँ हेर्न पनि सक्तिनथेँ, सिधै अगाडि मात्र हेर्न सक्थेँ। साईँलाले त साहुको लागि सामान ल्याई दिएको रहेछ, नरबहादुर साहुको घरतिर उकालो लाग्यो, भारी बोकेर। उस्को बाउले भैँसी किन्दा नरबहादुरसँग रीन लिएको थियो रे ४०० रुपियाँ। बुढा रीन नै नतिरी परलोक गएछन् । तेसैको ब्याजस्वरुप बर्षको १ पटक कटारीबाट नुनतेल ल्याइदिने गरेको रे।

यसोतेसो गर्दा गर्दै यसपालीको जाडो बिदा पनि सकियो। ताराले पनि शिबदुती प्रा.बि.बाट ५ कक्षा दोस्रा भर सकिछ। अब ऊ पनि रामपुर जाने पढ्न भन्छे। उस्का बाउआमा चाहिँ "अब कस्ले पढाउने यस्लाई? ५ कक्षा सम्म पढिहाली, क ख चिनिहाली, अस्ति त कलकत्ता लाहुर गको छोराले पढाको चिठ्ठी कस्तो पटट्ट पढी, अब त केहि बर्ष पछि बिहे गरेर पठाउनु पर्छ" भन्छन्। मसँग रुन खोज्छे बिचरी। "दाजु, बाउआमालाई सम्झाई देउ न, म पनि तिमीसँगै रामपुर पढ्न जाने के" भनेर मसँग गनगन गर्छे। हाउभाउ पनि कति आउछन् तेस्लाई। रोए झै गरि हाल्छे एकैछिन् मा। "हिउँदभरी घरबाटै जान्छु, बर्खामा रामपुरमा काईँली फूपुकोमा बस्छु" भनेर योजना पनि मलाई सुनाई। मैले पनि बरडाँडे बडाउ बडेमालाई खुब फकाएँ, "तारा राम्रो पढ्छे, रामपुर पठाउनु पढ्न" भनेर। "बाटामा कस्ता कस्ता मान्छे हिड्छन्, छोरीलाई काहा यति टाढा स्कुल पठाउने" भनेर साताले खाए मलाई पनि शुरुमा त। तर पनि "मसँगै जान्छे, म सँगै आउँछे" भनेपछि "ल जे गर्छस् गर ओमे तैँ" भनेर बल्ल बल्ल माने। ताराको भुईँमा खुट्टा थिएनन् खुशिले।
क्रमशः

२०४३ साल माघ २ गते शुक्रबार "आधा दिनका लागि तेत्रो बाटो हिडेर के स्कुल जानु? फेरी पहिलो दिन तेति धेरै पढाई नै हुन्न" भनेर तारा र मैले आईतबार मात्र रामपुर जाने सल्लाह ग-यौं। तारालाई भर्ना गर्ने र किताब किन्ने पैसा चाहिँ दिएछन् बुढाबुढीले। छोराले कलकत्ताबाट दशैँ खर्च भनेर पठाको पैसा जोगाएर राखेका रहेछन्। आईतबार बिहानै तारा र म रामपुर तिर लागेउँ। दाजुबहिनी गफ गर्दै जाँदा बाटो काटेको पनि पत्तै भएन। खोला पनि घटेर तर्न सक्ने थिए। मैले तारालाई सबैकुरा सुनाएँ, रामपुर यस्तो, रामपुर उस्तो भनेर। "तारा तँ त छिट्टै बोल्छेस्, मनमा केहि अड्याउनस्, तर अलिक होस् पुर्यार बोल् है। रामपुरका मानिस त हामीजस्ता छैनन् के" भनेर धेरै सल्लाह दिएँ। आईतबार पहिलो पिरेड घनश्याम सरको थियो। स्कुलको काम बिशेषले जिल्ला शिक्षा कार्यालय जानु भएछ। मेरो पढाई भएन। तारा र म दुबै भर ताराको भर्ना गरेउँ। १८ रुपियाँ हालेर तारालाई सेकेन्डहान्ड किताब पनि किनिउँ, एक जना बिद्यार्थिसंग। मेरो चाहिँ किताबको अत्तोपत्तो थिएन।

स्कुलमा दोस्रो घण्टी पनि लागो। "ल जा तारा अब कक्षामा गएर पढ्, म पनि दोस्रो घण्टी पढ्न जान्छु" भनेर क्लासमा गएँ। तारा पनि आफ्नै क्लासमा गई। हामीले "स्कुलको गेटको चौतारामा जस्को पढाई सकिए पनि कुरेर बस्ने, अनि सँगै घर फर्कने" भन्ने योजना बनाएका थियौं। त्यस दिन, मेरो सातौँ घण्टी पढाइ भएन। ताराको चाहिँ नैतिक शिक्षाको क्लास थियो। म पहिले नै चौतारामा आएर तारालाई कुरी बसेँ, यसो किताब पनि पढ्दै थिएँ। ४ बज्नु अगाडि नै ६ कक्षाका सबै केटाकेटी गेटबाट हुलका हुल निस्के। केटाहरु पहिले निस्के, केटीहरू पछि। जम्मा ६ जना जति रहेछन् केटीहरु। मञ्जु पनि रहिछिन् सँगै, अर्कै केटीसँग के के गाफ गर्दै। तारा चाहिँ अघिअघि आई र भनि "दाई, हिड जाउँ अव"। म पनि झोलामा पढ्दै राखेको किताब राख्दै भने "ल हिड् अब छिटोछिटो, फेरी झमक्कै रात पर्छ, दिन पनि छोटा छन् आजभोली"। हामी हिड्न आँटेका बेलामा मञ्जुले हामीतिर हेर्दै भनिन् "ओम दाई, तारा तपाईँकी आफ्नै बहिनी हुन्?"। "आफ्नै भने पनि हुन्छ, उनका बुबा र मेरा बुबा दाजुभाई, तिन पुस्तेभित्रै हो" मैले मिलिक्क उनको अनुहार तिर हेरेर भनेँ। "माथि मेरो घर सम्म सँगै जाउ न, तपाईहरु पनि रामपुर शिरानको बाटो भर जाने हैन त खोलापारी" उनले सँगै जान खोजीन्। अरु केटीहरु "ल हामी गयौँ है" भन्दै बाटो लागे। हामी पनि ल जाउँ भनेर बाटो लागिउ। "हो रामपुर शिरानकै बाटो हो, तपाईँको घर पनि तेतै पर्छ?" मैले उनको घर सोधेँ। मेरो बोली सकिन पनि नपाईकन उनले भनिन् "ओमदाई, किन तपाईँले मलाईँ "तपाई" भनेको? म त तपाईँ भन्दा सानो क्लासकी, कान्छी मान्छे, "तँ" कि "तिमी" भन्नुस् न है"। उनको बोलिमा लाडेपन थियो। मैले पनि उनको कुरा सहस्र स्विकारेँ "हुन्छ नि त, म अब देखि तिमी नै भन्छु, ल!"। मेरो कुरा कुरा सुनेर उनी मुसुक्क हाँसिन्।

त्यसदिन हाम्रा धेरै गफगाफ भएनन्। पढाईकै कुरा गरे अलिअलि तारा र मञ्जुले। ५/७ मिनेट जति हिडेपछि होला, मञ्जुले एउटा राम्रो ३ तले (बुईकल भको) घर, तेसको अगाडिको मतान् देखाउँदै भनिन् "दाई, हाम्रो घर यहि हो। उ त्यो चाहिँ मतान्। मतान् को माथ्लो तलामा स्कुले केटाहरु बस्छन्। तल्लो तलामा चाहिँ भैँसी बाध्ने गरेको छ।" मतान् पनि ठूलो थियो, ढुंगाले नै छाएको। मैले केहि बोल्नै नपाई उनले थपिन् "अनि दाई, तपाईँहरु चाहिँ किन नबस्नु भाको? घर टाढा छ भनेको हैन, अस्तिनै"। "घर जानु पर्छ, घरमा काम छ" मैले हतार हतार कुरा टुङगाउने बिचार गरेँ र भने "मञ्जु, हामी जान्छौँ है" । तारा र म छिटोछिटो घरतिर पाईला लम्कायौँ।

साझाल्यान्ड,
२० बैशाख, २०६२

Okjee, tapaiko aatmakathaa dherai aghi dekhi nai padhdai thiye aaj kehi lekhne jamarko gardai chhu.

tapaiko aatma katha padher mero aatma katha taja bho, ghatna kramharu kam-badhi mel khanchhan. sarhai ramro sang kuder kathama mithas thapnu bhayeko chha.
कृपया निरन्तरता दिदै जाउ है!

सुरेन।

ल है बल्ल पो बोलेछन् हाम्रा ओम दाइ मञ्जुसंग राम्ररी, अब कथा अलि सुखद मोड तिर मोडिन लाग्यो जस्तो छ है। ल दाइ अरु नि जावस्।
निर्माण