शनीवारको दिन हुँदो हो शायद, नत्र तिजको दिन केटामान्छेको अफिस छुट्टी हुन्न।त्यो दिन वुवा घरमै हुनुहुन्थ्यो,सँधै टिभी हेर्दा कराउने भएपनि आज भने टिभी हेर भनेर कार्टुन नेटवर्क लगाइदिनु भएको, मलाई के खोज्छस् कानो आँखो भो। आमा तिजको वर्तमा पशुपतिको लाइनमा थिइन् होला, म पनि त्यतिखेर कार्टुन हेर्दा हेर्दै वत्ति गएर वरण्डामा निक्लिन खोजेकी थिएँ।सिता दिदी आफ्नो साडी मिलाउँदै किचनवाट वाहिर निस्किनुभयो। अनुहारभरी पसिना,केहि गलत गरेजस्तो, केहि विगारेजस्तो।म दिदीलाई हेरीरहेँ, खोइ दिदीले मलाई चाहिँ देख्नुभयो देख्नुभएन।त्यसको करिव एक मिनट पछि वुवा किचनवाट निस्केर मलाई सोध्नुभयो

"के भयो छोरी?"

मैले विस्तारै जवाफ फर्काएँ "वत्ति गयो !!"

************* ************ ************ ****************** ************* ********

आज सुधा हराएको तिन दिन भयो, अफिसवाट केहि नभनी निस्किएकी।मैले दोश्रो दिन उ वस्ने कोठा खोज्दै जानुपर्यो भन्ने सोचेर पालेदाईलाई सोधी हेरेँ

"अहिले उसको ठेगाना कहाँ छ थाहा छ?"

"खोइ, कोठा फेरेको फेर्यै , हामीलाई के थाहा र सर , अन्तिम पटक ड्राइभरले अनामनगर छोडेको भन्थ्यो !" उसले नाक खुम्च्याउँदै जवाफ फर्कायो। उसलाई सुधा मन पर्दैन। उसलाई काम गर्ने केटी मान्छे नै मन पर्दैन। उसको नाक त्यसको प्रमाण हो।ठूलो नाक भएकोले हामी उसलाई हाम्रो अफिसको नाक उ नै हो भनेर जिस्क्याउँछौ। उसले नाक खुम्च्याउनु भनेको त अफिसले नै नाक खुम्च्याउनु हो।

सानै देखिको साथी भएर पनि उसले मलाई कहिल्यै आफ्नो कोठा देखाइन। सँगै काम गर्न थालेको पनि अव त तिन वर्ष भयो।कहिले जिस्किन्थी, कहिले मौन।सुधालाई मैले वुझ्न सकिन, यति लामो संगतमा पनि।

म हाकिमकै कोठामा छिरेँ। उ सँधै जस्तै टेवलमा राखेको पेपरवेट सँग खेल्दै केहि सोचिरहेको थियो। छेवैको वोर्डमा अर्गोनाइजेशन चार्टमा मेरो नाम सुधाको छेवैमा टाँस्सिएको थियो। क्यालेन्डर वाहिरको वतासले हल्लाउँदै थियो।

"ओहो, शुक्रवार पनि पुरै दिन अफिस वस्नुभयो? गुड फ्राइडे लागेन आज तँपाइलाई ?" म चाँडै निक्लिएँ भन्ने उसको ठम्याइ हुनुपर्छ।तर यो उसको प्रश्न थियो वा घोचाइ मैले वुझ्न सकिन। वुझ्न जरुरी पनि ठानिन।

"सर सुधाले लिभ एप्लाइ गरेको हो?"

उसले टाउको हल्लायो।

"म यो केटीलाई वुझ्दिन,वर्क स्पिड राम्रो छ मानेँ, तर यति धेरै एरोगेन्स !!!" हाकिमको अनुहारमा सुधा प्रति इर्ष्या देखियो। उसले यो हफ्ताको काम दुइ दिन अघि नै सिध्याएकी थिइ त्यो मलाई पनि थाहा छ।तिन दिन अघि हामीले खाजा सँगै खाएका थियौँ। उ केहि वोलिन। तर जव म उठ्न चाहेँ, उसले मेरो हात समातेर वसाली अनि भनी ।

"वस एक छिन, तिम्रो काम वरु म सघाउँला!"

म पनि वसिदिएँ।मलाई उसको साथ मन पर्छ।

"अफिस अलि सुधा प्रति रेस्पोन्सिवल हुनुपर्ने हैन र सर ? तिन दिन भयो एउटा इम्प्लोयी हराएको !"

"रिल्याक्स, धेरै चोटी यस्तो भइसक्यो , उ कहिल्यै छुट्टी भनेर लिन्न !"

"तर मोवायल पनि त स्विच अफ छ !"

मेरो मन मानेन।खोइ किन किन सुधालाई खोज्न निक्लिरहन्छ मोरो मन पनि।

उसले मेरो अनुहारमा पुलुक्क फेरि हेर्यो।

"हामी आइतवार यो कुरा गरौँला !"

उ वाहिर निस्कियो।कृष्ण दाइ आएर झ्याल वन्द गरे। क्यालेन्डर विस्तारै स्थिर भयो। मैले एक चोटी फेरि हामी दुइको नाम हेरेँ। सँगै,टाँस्सिएको..

****** **************** ***************** ************** ************* **********

आइतवार,

जाममा परेपछि मैले यसो टाउको वंग्याए।गाडीको समुन्द्र थियो अघि चिर्नुपर्ने। सुधालाई आज विहान पनि मैलै कल ट्राइ गरेको थिएँ, आज पनि स्विच अफ नै थियो।

अफिस पुग्ने वित्तिकै सुधाको क्याविनमा आँखा दौडाएँ।मात्र शुन्यता थियो।टेवलमा मिलाएर राखेका कागजको चांग, उ कहिल्यै अस्तव्यस्त थिइन। मात्र थोरै सनकी,कहिलेकाहिँ। के गर्छे,कसैलाई थाहा नहुने! कहिलेकाहिँ म सँग हफ्तौँ वोल्दिनथी। कहिले भने मेरो टेवल छेउको भित्तामा अडेस लागेरै घण्टौ कटाइदिन्थी। उसका कुराहरु पनि, कहिले उज्याला,पुतली जस्तै वुट्टेदार , कहिले दार्शनिक छेउ न टुप्पाका वुझ्दै नवुझिने।

हो, म उसको लागि साधारण केटा थिएँ।एउटा नियमित जिवन जिउने ,कुवाको भ्यागुतो, उ त समुन्द्र भित्रकी जलपरि, त्यसैले होला उसलाई हाम्रो कुवा मन परेन।छोडिदिई!

हाकिमको कोठामा छिर्न मन लागेन।फेरि मलाई हिजो जस्तै उपदेश दिन्छ।धेरै चिन्ता नलिनु भन्छ।अनि म निक्लिने वित्तिकै मैले चिन्ता लिएको अफिसभरी भन्छ। त्यसै त हाम्रो सम्वन्ध अफिसको नजरमा अपाच्य थियो। म विहे भएको लोग्नेमान्छे, उ ठेगान नभएकी स्वास्नीमान्छे! सँगै वसेको, हाँसेको विझ्छ।यो समाजमा आफ्नो चिन्ता कसैलाई हुन्न मात्र अरुको चासो हुन्छ।मैले पनि उ हराएको चिन्तालाई समाचार वनाउन चाहिन। थचक्क वसेँ, कम्प्युटर खोलेँ।फेसवुकमा म्यासेजमा रातो नोटिफिकेसन देखियो।मैले पनि तिन दिन भएछ फेसवुक नचलाएको। कहिलेकाहिँ मान्छे आफुले नियमित गर्नुपर्ने काम समेत विर्सिन्छ। फेसवुकमा सुधाको म्यासेज थियो।

"आफ्नो ड्रयर एक चोटी हेर है"

हत्तपत्त फेसवुक वन्द गरेँ। ड्रयर खोलेँ। रातो डायरि,अनि सुधाका अक्षरहरु.... 

धमिलो प्रकाशमा म चुस्कीका विचमा साकेतलाई खेलाएर वसेँ। फेरि सोचेँ मेरो आफ्नो मनमा किन उसको आधिपत्य स्विकार्दैछु। त्यो त मेरो कमजोरी हुनेछ, अनि मेरो हार पनि। दुई पेग लिइसकेकी थिएँ। यहाँको भिँडमा एउटा संगित छ। पदचापहरुमा धुन छ। रात झिलिमिली देखिन्छ।शहरको अलि महँगो ठाउँहरुमै पर्छ यो। तर पैसा के का लागि। मेरो एक्लो जीवनमा मेरै लागि। कुनै दिन, पाएँछु भने काम भने अलि क्रिएटिभ गर्नेछु। कितावहरु मिलाउने भन्दा !

नजिकैका टेवलहरुमा पनि मान्छेहरु आफ्नै धुनमा व्यस्त थीए। करिव दुई टेवल पर एउटा चिनेको अनुहार देखा परे जस्तो लाग्यो। धेरै वेर नियाँले, हो होइन खुट्याउन सकिन। समयले मान्छेको अनुहार परिवर्तन गर्छ । नियत पनि। नजिकै गएँ।

"एक्सक्युज मि !"

"यस !" उसले मलाई हेर्दै भन्यो। आँखा जुधेँ। धेरै वेर नियाल्यो। उसलाई पनि चिने चिने जस्तो लाग्यो शायद। किन नचिनोस्। एक चोटी उसले मेरै हातमा प्रेमपत्र थमाएर हिँडेको ठिटो। समयले मासु थपेछ उसको जीउमा। राम्रो त पहिले देखि नै थियो । कोट र टाईमा ह्यान्सम देखिएको थियो पहिलेको भन्दा।

"प्रतिक होइन ?" मैले कन्फर्म गर्न चाहेँ।

"ओ माइ गड, सुधा ! वाट ए प्लिजेन्ट सर्प्राइज !" उसको अंग्रेजी पहिले पनि राम्रो नै थियो। अहिले अझ निखारिएछ। उसको अनुहारमा मुस्कान छाएको छ, मलाई भेटेर हो त ? होला कहिलेकाहिँ सपनामा रोजेका वस्तु विपनामा भेट्टिँदा मान्छे अक्कमक्क पर्छ । शायद त्यसैको मुस्कान हो यो।

वारमा भेट्टिएकी सुधा- मेरो पाटो

गरिमा र मेरो तेश्रो भेट। पहिला दुई भेटमा नै उसले मेरो मन चोरिसकेकी थिई। उ विस्तारी वोल्थी। वोलीमा मह मिसिए जस्तो मिठो।आफु भने त्यहि मह वनाउने फूलहरु जस्ति थि। लजाउँदा भमरा वस्दा लर्किएको फूल देखिन्थी। धेरै वोल्दिनथी। दुई जनामा म ज्यादा वोल्थेँ भनौ न। घरवाट हाम्रो कुरा चलिसकेपछि मात्र हामीले भेट्ने निर्णय गरेका थियौँ। दुई भेटमा नै हामीले कुरा पनि पक्का नै गरिदियौँ। नजिकका दुई महिना विहेको लगन नहुने भएपछि विहे भनि आजको त्रिसठ्ठी दिन पछि हुने भयो। उसले मलाई टेक्स्ट गरेकी थीई।

"कस्तो रमाइलो मान्छेहरुलाई, दुई महिना गर्लफ्रेण्ड पनि भेट्टाए!" म मुसुमुसु हाँसिरहेँ उसको टेक्स्ट देखेर। अनि टाइप गरिदिएँ।

"तिमीलाई पनि वोइफ्रेण्ड भेट्टाएकोमा वधाइ छ।"

तेश्रो भेटको पनि प्लान हामीले वेकरी क्याफेमा नै गरेका थियौँ। तर म पुग्ने वेलामा पत्ता लाग्यो उसको सिफ्ट चेन्ज भएर वेलुकाको भएछ।

"सरी !"

उसले मलाई टेक्स्ट गरेकी थीई। निराश भएर वानेश्वरमा वाइक रोकेर मैले दुई चार जना साथीहरुलाई कल गरेँ। तर त्यो साँझ म सँग विताउने कोहि साथी भेट्टिएन। वाइकलाई अनामनगर तिर लगेर साथिको दोकानमा छोडिदिएँ। अनि ट्याक्सीमा ठमेल तिर हुइँक्याएँ। आज एक साँझ एक्लै पिएर हेर्नेछु कस्तो हुन्छ भनेर।

**************** **************** **************** **************** *************

म वसेको मात्रै थीएँ। परवाट कोहि मेरो नजिक आयो। चिने चिनेको अनुहार,हाँस्दै। म उसलाई चिन्छु। म यो केटीलाई प्रष्ट चिन्छु।

"प्रतिक हैन?" वोली  उत्तिनै नशालु जति नौ वर्ष अघि थियो। अनुहार उत्तिनै मादक जति नौ वर्ष अघि थियो। कपाल शायद अलि लामो पहिलेको भन्दा। ड्रेस , थोरै रफ पहिलेको भन्दा जिन्स अनि कन्भर्समा।

"ओ माइ गड, सुधा वाट ए प्लिजेन्ट सर्प्राइज !"

"कसैलाई पर्खिदैछौ ?"

मैले झट्ट गरिमालाई सम्झीएँ।

"हैन , एक्लै छु !" झ्यालवाट वाहिर हेर्दै जवाफ फर्काएँ। छेवैको घरको पर्दा हल्लिरहेको थियो। रातको सिरसिरे वतास सुस्त सुस्द हल्लाउँदै थियो त्यो पर्दालाई।

"कुनै दिन तिमी पनि वारमा भेट्टिएलाउ भन्ने मैले सोचेको थीइन !"

"मैले पनि ! " के उ एक्लै छे यहाँ? मैले घडी हेरेँ करिव आठ वजेको थियो।के गर्दै छे उ राती ठमेलमा ! उसलाई स्वतन्त्रता मन पर्छ। त्यहि स्वतन्त्रता मनाउन आएकी होला।

"तिमी एक्लै हो ?" मैले पनि उसैको प्रश्न दोहोर्याइदिएँ।

"हैन आउन एक्लै आएकी थीएँ अव एकजना पुरानो साथीसँग छु ।" उसले म तिर हेरेर हाँसी।

"अनि के छ खवर , कहाँ छौ आजकल ?"

"आकृति वुक पोइन्ट , काम गर्दै छु। "

"वाउ वि आर अल्मोस्ट इन सेम फिल्ड, मनोरमा प्रिन्ट्स, हामी किताव वनाउँछौ तिमीहरु वेच्छौ।तिम्रो किताव प्रतिको इन्ट्रेस्ट। मन पर्ने काम पाएकी रहेछौ।"

हाम्रो अफिस नाम चलेकै पव्लिकेसन हाउस हो। उसलाई थाहा हुनुपर्छ। किनकी उ पनि नाम चलेकै डिष्ट्रिव्युटरकोमा काम गर्दि रहिछे।

"केहि लिन्छौ ?" उसको रित्तो ग्लास देखेर मैले प्रश्न राखेँ।

"हैन पुग्यो !"

"कम अन यत्ति पछि भेट्टिएको साथी ,एक पेग त सँगै लिनै पर्छ।"

"सुलिभान्स ! मैले अहिले भख्खरै लिएको। मिक्स नगरौँ! त्यहि मगाउँछौ भने साथ दिन्छु तिमीलाई " उसले मलाई कहिल्यै साथ दिएकी थिईन। साथी भएको समयमा पनि । मैले उसवाट माया खोजेँ उसले साथ दिन चाही। उसको साथ मलाई प्यारो लागेन। हामी त्यत्तिकै टाढा भएका थियौँ। उसलाई त्यसपछि किताव मोह पलायो। मलाई किन किन कितावहरु सौता जस्तो लाग्थे त्यतिखेर।

"ओके यु ड्रिंक योर्स , आइ विल ड्रिंक माइन !"

मैले उसलाई स्वतन्त्र छोडिदेँ। मलाई थाहा छ , उ स्वतन्त्रता मन पराउँछे।

"चिकन सलाद ?"

"स्युर !" यसमा भने उसले आफ्नो स्विकृती जनाई।

"अनि कत्तिको किताव पढ्दै छौ त ?" मैले प्रश्न राखेँ।

"म समुन्द्रमा छु। वाल्टिवाट उठाउँछू, दिन दिनै नुहाउँछु !" उ जोडले हाँसी। उसको वोली पनि खासै वदलिएको छैन।कहिलेकाहिँ के वोल्छे , म वुझ्दिन। वोले भन्दा वढी लुकाउँछे।

"काम रमाइलो छ भनेपछि !"

"खासै छैन, चेन्ज गरुँ भन्ने सोच्दै छू। समथिंग क्रिएटिभ !"

"आइ क्यान टक विथ माइ म्यानेजमेन्ट , इफ यु वान्ट! अहिले नै त खाली छैन तर हुन सक्छ !"

मलाई थाहा छैन मैले किन यसो भनेँ। मलाई उसको नजिकै वस्न मन छैन। फेरि , घाउ कोट्याउन मन छैन। गरिमालाई सम्झेँ, म गरिमा सँगै ठीक छु।किन दाँज्दै छु सुधालाई गरिमासँग। मैले दाँज्न मिल्दैन। सुधा त मेरो सिद्दिएको अध्याय हो। नलेखिएको कथा हो। गरिमा त वर्तमान हो। जसलाई मैले पाएको छु। अनि हामी सँगसँगै रमाएका पनि त छौँ।

"तिमीले पनि किताव पढ्नुपर्छ त्यहाँ पनि ?"

"म एकाउन्टमा हो। आइ हेट रिडिंग वुक्स! तिमीलाई थाहा छ।"

म उसलाई नियाल्दा समेत लाइव्रेरीमा नछिरेको मान्छे।

"ओके लेट्स मिट सम अदर टाइम, गट टु गो !" एक सासमा पेगमा रहेको वाँकी मादकता रित्याई। लरवराउँदै उभिन खोजी। सकिन। उसले न्यापकिनमा केहि कोरी अनि फेरि उठी।

"नडराउ म पुग्छु कोठा , मेरो वाटो मलाई थाहा छ। " मलाई हेरेर फेरि मुसुक्क हाँसी।

उ गएपछि मैले त्यो न्यापकिन हेरेँ। एउटा स्त्री आकृतिको स्केच। लामो कपाल भएकी उ जस्तै । अनि तल "९८४१............"। उसको मोवायल नम्वर हुनुपर्छ। मैले मोवायल खोलेर सेभ गरेँ " सुधा !" । "पागल केटी !" भनेर म सेभ गर्न पनि त सक्दिन।

कथामा फेरी पनि twist आउछ जस्तो छ है. म पनि पढी रहेको छु. प्रतीकले बाटो नबिराउल हो! नत्र फेरी गरिमा......................................बिचरी.......................

सारै राम्रो लेखी..एकै चोटीमा पढेर सके...अब अर्को भागको पर्खाईमा छु..छिट्टै पस्क है...

Fuche jee, Kata haraunu bhayo??

ब्रेक नलगाउन प्रभो

फुच्चे गायब .... प्रभो धेरै कुर्नु नपरोस न ...

Sorry to all the friends for this delay, and thanks to all who read,commented and liked this story so far.

सुधाको डायरी –पेज ८७

साकेत फेरि भेट्टियो। भेट्टियो के भनौँ र खोई, धुईँपताल लगाएर खोजे पछि जे पनि पाइन्छ। पाउलो अल्केमिष्टमा भन्छन् "वेन यु वान्ट समथिंग अल द युनिभर्स कन्सपाइर्स इन हेल्पिंग यु अचिभ इट!"  शायद मेरो लागि व्रम्हाण्ड लागेको थियो साकेतको खोजीमा। रेकमा किताव मिलाउँदै गर्दा दाइले आँखा झिम्क्याउँदै भनेका थिए।

"साकेतलाई मर्निंग वक मन पर्छ !"

मैले पुलुक्क उनलाई हेरेँ। उत्तर दिन जरुरी ठानिन।

"उ ठमेल आइपुगेर निक क्याफेमा हट लेमन खान्छ एक कप अनि करिव एक घण्टा वस्छ त्यहाँ पत्रिका पढ्दै !"

म किताव मिलाइरहेँ।कति गाह्रो छ मिलाउनलाई । एउटा आउँछ,एउटा किताव झिक्छ। तिनवटा किताव पछारिन्छन् असरल्ल। विच्चमा थोते दाँत जस्तो खाली ठाउँ वस्छ। अर्को आउँछ,एउटा रो को किताव अर्कोमा मिसाइदिन्छ।तोरिवारीमा लिचिको रुख उभ्याइदिएजस्तो देखिन्छ। जीवन पनि त्यस्तै नै त हो, असरल्ल मिलाउनै गाह्रो।मिलाउँदा मिलाउँदै समय सकिएको पत्तै नहुने।

********* ************ ************* *************** ************* ************

उसको र मेरो मेल आदानप्रदान भएको करिव दश दिन भएको थियो। उ भनेजस्तै असिनपसिन भएर आइपुग्यो क्याफेमा अनि हट लेमन मगायो। ल्याउनेले थोरै मह पनि मिसाएर ल्यायो। ल्याउने मान्छेले उसको चोइस वुझेको छ। छेवैको पत्रिका पल्टायो। म उसलाई हेरीरहेँ। उसको छेवैको कुर्सी खाली नै थियो। छेवैको एक्वारियममा माछा यतावाट उता उता वाट यता दौडिइरह्यो। कति सानो परिधि उसको छिनमै फन्को मारिदिन सक्छ।

म छेवैको कुर्सीमा गएर वसेँ। उसले पत्रिका छोडेर एक झल्को मलाई हेर्यो। फेरि पत्रिकामै फर्कियो।त्यो मृत पत्रिकामा मभन्दा वढी आकर्षण छ।

"साकेत जी !"

उसले फेरि टाउको पत्रिका छोडेर म तिर वटार्यो। उ मौन नै थियो। तर उसका आँखाले मलाई सोधे झैँ लाग्यो।" भन, तिमी के चाहन्छौ !"

"मैले तँपाइको सवै किताव पढेकी छु ।"

उसले यसपाली पत्रिका पट्याएर राख्यो। अनि मौन नै मलाई नियाली राख्यो।

"किन किन सवै कितावमा आफुलाई भेट्टाउँछु। तँपाइले मेरो आत्मा छुनु भएको छ जस्तो लाग्छ।"

यसपालि उ मुसुक्क हाँस्यो। आफ्नो सफलताको विजयोत्सव! म वोलि नै रहेँ

"मैले तँपाइलाई भेट्ने रहर गरेकी थिएँ। मेल पनि लेखेकी थिएँ। विजी छु भनेर रिप्लाइ गर्नु भयो। आज यहाँ भेट्टाएँ।खुशी लागेको छ।"

"नाम के रे तँपाइको ?" पहिलो चोटी उसले वोल्यो। उसले मलाई विर्सिसकेको छ। नाम याद छैन। शायद मैले धेरै वल लगाएर लेखेको मेल पनि याद छैन।

"सुधा !" मैले विस्तारै जवाफ फर्काए

"सरी सुधाजी मलाई नाम याद रहन्नन् !" शायद उसले मेरो अनुहारको भाव वुझ्यो।

"इट्स ओके !" मेरो मन भन्दै थियो यो कदापी ओके होइन।तर जिव्रोले इट्स ओके नै भन्यो।

"अनि के मन पर्यो त तँपाइलाई मेरो कितावमा?"

"मैले भनीसके नि ,तँपाइका कितावमा म आफैलाई भेट्टाउँछु !"

"शायद म तँपाइलाई नै सोचेर लेख्छु कि ?" उसले म तिर हेर्दै आफ्नो हट लेमन सुरुप्प पार्यो।

"तँपाइलाई त मेरो नाम समेत याद छैन ! कसरी मलाई सोच्नु भयो भनेर मानौँ ?"

"कहिलेकाहिँ धमिला आकृतीहरु भेट्टिन्छन् वाटोमा,मोडमा,चौतारोमा शायद तँपाइलाई मैले कुनै वाटोमा मोडमा चौतारोमा भेट्टाए कि ?"

"तँपाइ धेरैजनालाई भेट्नु हुन्छ, शायद धेरैको कथा मेरै जस्तो छ कि ?"

"त्यो पनि हुन सक्छ। तँपाइलाई भेटेर रमाइलो लाग्यो! मेरो अलि हतार छ, म निस्किन्छु अहिले ! फेरि भेटौँला कुनै वाटोमा मोडमा चौतारोमा " उ जुरुक्क उठ्यो, आफ्नो कोट थोरै मिलायो। मलाई हेरेर मुसुक्क हाँस्यो अनि वाहिर निस्कियो।मैले उसले रित्याएको गिलासलाई हेरेँ। अव यो क्याफेमा मैले अर्डर गर्नु पर्ने केहि थिएन। वाहिर निस्किने ढोका हेरेँ। उज्यालो घामको प्रकाश भख्खर भित्र छिर्दै थियो। प्रिय प्रकाश मैले तिमी सँग विदा माग्नु पर्ने छ। साकेत यहाँवाट निस्कीसक्यो।

************** ************* **************** ************** ******************

गरिमाले कोल्ट फेरी। उसको अनुहार टेवल लेम्पको प्रकाशमा चहकिलो देखियो। थोरै उसको वाक्लो कपालले छोपेको। संसारमा ढाकिएका वस्तुहरु नै मनमोहक देखिन्छन्। मैले तिनै कपाललाई थोरै हटाएर उसको निधार,गाला अनि उसका ओठहरु हजारौँ पटक चुमेको छु। तर म कहिल्यै अघाउँदिन। जहिले जहिले म उसलाई देख्छु ममा अनौठो रुपमा उसको मायाको भोक जाग्छ। उसमा मेरो कल्पनाले नभ्याउने गरिको धैर्यता छ। एउटा समुन्द्र जस्तो। कहिलेकाहिँ म आफुलाई तुच्छ ठान्छु। उ छेउमा हुँदा हुँदै म अहिले सुधाका डायरीका पानामा आफूलाई भेट्टाउँदा खुशी भएको छू। अनि कुनै हरफहरुमा अरु पुरुषको उपस्थितिले मलाई गलाएको छ। हो पुरुष इर्ष्यालु हुन्छ । म गरिमा जस्तो सागर वन्न सक्दिन। तर म गरिमा बाट अघाउँदिन , उ सँधै मायाको भोक जगाउँछे।

*********** ************ ***************** ************** ******************

सुधाको डायरी-पेज ९०

मेल आएको थियो। साकेतको होइन, उसको मेल त समुन्द्रमा मोति खोजे जस्तो। प्रतिकको आएको थियो। मलाई मेरो सिभी पठाउन भनेको थियो। दुइ दिन अघिको साकेतको भेटले मलाई किन किन गलाएको थियो। हो लेखकहरु सन्काहा हुन्छन्। उनीहरु यसमानेमा पनि सन्काहा हुन्छन् कि उनीहरुलाई जीवनको सत्यवोध आफुलाई मात्र भए जस्तो लाग्छ। जसले गर्दा उनीहरु अरुलाई मुर्ख देख्छन्। उसले मलाई पनि त्यहि मुर्खको भिँडमा राख्यो। अव म साँचिकै मुर्ख थिएँ थिइन त्यो अर्को पाटो।

मैले पुरानो वनाइसकेको सिभी हेर्दा पनि नहेरी फर्वार्ड गरिदिएँ । मलाई काममा जाँगर छैन।

************* ************* ******************* *************** *************

मैले सुधालाई लेखेको मेल

कभर पेज रिभिउ कमिटिले एक जना मान्छे खोज्नै पर्ने कुरा राख्यो। हुन त म मात्र एकाउन्ट्स हेर्थेँ तर मैले अनायसै भनिदिएँ

"मैले चिनेको एउटा क्यान्डिडेट छ।"

सवैले मलाई पुलुक्क हेरे। तिनजना सर्ट लिष्ट भएका मध्ये वाटै राख्ने कुरा चल्दै थियो। तर मेरो वोलि काट्न गाह्रो भयो। अन्त्यमा कुरा राखियो।

"भोली सम्म सिभी पठाउन भन्नु न त !"

मैले मेलमा स्पष्ट लेखेको थीएँ

"गाह्रो छ, तर म सकेसम्म सहयोग गर्छु ।"

म उसँग नजिकिन चाहन्न तर पनि किन म उसलाई सहयोग गर्दैछु ? यो त्यहि केटी हो जसले मलाई साधारण भनेर छोडेकी थिई।मेल लेखिरहँदा पनि मलाई गरिमा याद आइरही।

"हामी केवल साथी हौँ, मन मिल्ने साथी। मेरो जीवनसँगिनी गरिमा नै हो ! गरिमा पनि म जस्तै साधारण छे, हामी दुवैको जोडी मिल्छ। "

मैले धेरै चोटी मनमा दोहोर्याएँ। मन न हो त्यति चाँडै मान्दैन। वुझाउनुपर्छ,सम्झाउनुपर्छ।

<<< जीवन पनि त्यस्तै नै त हो, असरल्ल मिलाउनै गाह्रो।मिलाउँदा मिलाउँदै समय सकिएको पत्तै नहुने >>>
खै प्रभो आफ्नो त जति मिलायो झन उति असरल्ल बनेको छ ...

<<< संसारमा ढाकिएका वस्तुहरु नै मनमोहक देखिन्छन् >>>


<<< मैले धेरै चोटी मनमा दोहोर्याएँ। मन न हो त्यति चाँडै मान्दैन। वुझाउनुपर्छ,सम्झाउनुपर्छ।>>>
अनि धेरै चोटी बुझाउदा, सम्झाउदा पनि मान्दैन र पो गाह्रो भयो त जिन्दगी ....

बग्दै जावस है प्रभो... नरोकौ है धेरै बेर...

dherai ber rokera yo katha aba haraula jasto cha

अकिन्चन- धेरै धेरै धन्यवाद

फुच्चे साथि ,

सप्पै पढी भ्याएँ finally , मेरो शनिवारको साथि बन्यो . कथा भन्दा पनि यो त उपन्यास नै बन्नला जस्तो छ यार. लेखाइ कहिँ कस्तो गहिरो छ तिम्रो ट्रेडमार्क लेखाई जस्तो कहिँ कस्तो अर्कै नयाँ प्रयोग गरे जस्तो छ . मनोबिश्लेशानात्मक लेखाई तिम्रो खुबी हो साथि .

के भनुम बस् प्रतिक्ष्यारत छु अर्को भागको .

- थाने

१३औ दिन को पुण्य तिथि..

aba ta yo katha ko bare birsina thaali sakiyo...dherai wait gareaye pachi yastai hundo raicha

Kada Gaayo dai yo episode, chiya khana napaako dherai bho sangai basera...aauta Darho nataak lekhnu paryo ke dai, Anamnagar ko mandala ma hami ni manchan garnu jasto lagyo malai aasti ko "kohi kina barbaad hos" herera

किन अलपत्र छोडेको ये फुच्चे बन्धु कथालाइ..... फेरी पुरानै बानि लागेको हो त

Fuchhe dai le bihe garna lagya cha re bhanni apusta samachar sunna ma ayo :D

अपुस्ट समाचार को खण्डन पनि छैन भनेसी हाम्रो फुच्चेको चाडै तनापिल्टिंग-नापुल्टिंग झ्याइ हुन् ला पक्कै हो जस्तो छ है हेहेहेहे .....

फुच्चे लौन कता हराको ...

where has my favorite writer gone off to... please write more stories,
btw happy b'day Fuche, wish you have a blast of birthday

kalikopoi,thaney- sorry for long delay...

ढिलो आयौ तर आफ्नो अनुपस्थितीलाई बिर्साईदिने गरी आयौ |वाह ! मज्जा आयो फुच्चे |
यसरी माया चै नमार है साथी |