भाग-१

ओरिएन्टेसनको पहिलो दिन मैले पाँच जनासङ कुरा गरेँ। ती मध्ये चार जना पुरुष र एक महिला थिए। त्यहीको स्टाफले चिनाएपछि उनिहरु म सङ कुरा गर्न राजी भएका थिए। शुरुमा त मलाइ बिस्वाश लागीरहेको थिएन कि उनिहरु मानसिक रोगी थिए। हुन सक्छ उनिहरु औषधीको असरले सामान्य अबस्थामा आइसकेका थिए। भित्र भित्र मलाइ डर पनि लागीरहेको थियो, कतै उनिहरु अचानक आबेशमा आएर प्रहार त गर्दैनन्। त्यसैले बस्ने मेच बिरामी भन्दा मैले केहि दुरीमा राखेकी थिंए। बाहिर सानो बंगैचा थियो, अरु स्टाफहरु पनि थिए। म सकेसम्म स्टाफ कतातिर छन भनेर बिस्वस्त हुन चाहन्थे। यदि मलाइ केहि समस्या परि हाल्यो भने उनिहरु मेरो उद्वार गर्न कति छिटो आउन सक्लान भनेर उनिहरु र हामीहरु बिचको दुरी कुराकानीको बिचबिचमा अबलोकन गर्थे। दुइजना सङ कुरा गरिसकेपछि म मा हौसला बढ्यो, मैले तेस्रो बिरामी आफै छाने र कुरा गर्न सक्छु भनेर अनुमति लिँए। कुरा शुरु गरेको एकै छिन पछि उसले पर एउटा महिला बिरामी बाहिर निस्केको हेर्दै थियो, उ त मेरो प्रश्न सुन्दै नसुनी उतैतिर गयो। पछि मैले देखे, उ बिक्षिप्त जस्तै थियो, उ बेला बेलामा धर्धरी रोइरहेको थियो। उ एकजना बाहेक अरु सबै मलाइ बिल्कुलै सामाजिक लागेको थियो त्यो दिन।

साइकोलोजीले किन हो मलाइ सधैँ तान्थ्यो। मानिसको साइकोलोजी त्यसको असर, मानसिक स्वास्थ्य र त्यो भन्दा पनि महत्वपूर्ण अनुभवको लागि राम्रो अबसर थियो। साइकोलोजी कहिले बुझ्नै नसकिने बिषय भयो मेरो लागि। रुचि भए पनि अहिलेको अबस्था चुनौतीपुर्ण थियो। म मा अनेकौ किसिमका शंका उपशँका हरु थिए। तिनीहरुलाइ लुकाएर पनि म सामान्य बन्ने प्रयास गरीरहेकी थिए। पाँचौ बिरामी, जो महिला थी। उसैले पहिलो प्रश्न मलाइ गरी।

"अब के गर्छौ त तिमी?"

"भनेको मतलब।" एक्कासी उसको यो प्रश्न मैले बुझ्न सकिन, उ मेरो परिचय पत्र हेर्दैथी।

"अब तिमी यहाको कर्मचारी भैहाल्यौ। तलब पाइ हाल्छौ, पढाइ पनि सकियो। अब तिम्रो के छ त अरु योजना?"

"हँ---?" मैले नसोचेको प्रश्न थियो, त्यसैले जवाफ खोज्नै सकिन। जे पायो त्यही भन्न मन लागेन।

"त्यसबारे मैले सोचेको छैन। तपाइ यहा आउनु भएको कति भयो?" मैले मेरो प्रश्न थाले।

"यसपटक तीन महिना भयो। अब छिट्टै जेल फिर्ता पठाँउछन् होला मलाइ।" उसले जेल पनि त्यसरी नै भनी जसरी हामीहरु पसल जान्छौ। मनमा किन होला जेल जानु पर्ने भन्ने प्रश्न त थियो, तर सोध्न अप्ठ्यारो लाग्यो। त्यसैले चुप भए।

"म आमा  बन्दैछु नि!" उसले आमा बन्नु पनि कुनै उत्साह नदेखाइ भनी। पहिले मैले उसको शरीर मोटै भएको कारण राम्ररी देखिन। उसले भनेपछि उ गर्भबती जस्तो देखिन थाली। मेरो अनुहारमा अरु आश्चर्यबाचक चिन्हहरु उदाउन थाले। कति सम्म ब्यक्तिगत प्रश्न सोध्न मिल्ने हो वा कति सम्म नमिल्ने म दुबिधामा परेँ।

"उ त्यो युनिट छ नि!" उसले हामी बसेकै ठाँउबाट अर्को उनिट देखाइ। "हो त्यहिको एउटा बिरामी सङ मेरो सम्बन्ध भयो पोहोर आँउदा। म प्रेग्नेन्ट भएको कुरा त्यसलाइ नि थाहा छैन। अब एक महिना बाँकी छ, बच्चा जन्मिन्छ अनि म हलुका हुन्छु।" उसको कुराहरु मेरो लागि झन झन कथा जस्तो रुचिपुर्ण लाग्न थाल्यो।

"अनि त्यसपछि--!" मलाइ सोध्न मन लागेको थियो, तैपनि नसोधी "ए, ए!" भन्दै टाउको हलाइरहेँ। फेरि उसैले भनी।

"यो बच्चा लिनलाइ एक परिवार तयार भइसके। सामाजिक कार्यकर्ताले सबै मिलाइसक्यो। मैले बच्चा राखेर पनि के गर्नु हैन? आफै छ- छ महिनामा अस्पतालमा भर्ना हुनु पर्छ।" उसैले सोधी, उसैले उत्तर दिइ।

मैले उसको बारेमा धेरै सोध्नै परेन। बाइपोलार डिस्अर्डर रहेछ शायद स्किजोफ्रेनिया पनि, अरु पनि धेरै डाइग्नोसिस थिए। उसको अरु पनि हुर्किसकेका बच्चाहरु थिए तर उसङ थिएनन्। उ कोर्ट अर्डर कुरीरहेकी थी, मैले त्यसमा केहि मद्दत गर्न सक्छु की भन्ने पनि बुझ्न चाहन्थी। म केही गर्न सक्दिन थें। कुराकानी अन्त्य गर्ने मोडमा आएपछि उसले फेरि सोधी।

"तिम्रो जीबनको लक्ष्य के?"

"अँ---!" म अकमक्किए।

"लक्ष्य क्या लक्ष्य?" उ "गोल" "गोल" भन्दैथी मैले बुझिन कि भनेर।

म उसङ माफी माग्दै रिपोर्ट बुझाउने बेला भयो भनेर हिँडे।

मेरो कानमा उसको सोधाइ गुन्जिरहेको थियो "तिम्रो जीबनको लक्ष्य के?"

कथाको शीर्षक नैं क्रमश: छ नि है?

to be continued..

"जिन्दगी किन बे-शीर्षक छ?

उत्तर खोज्दा खोज्दै दीन जIने भो। खै त्यो वाइन बाँकी छ कि? म पनि एक पेग लगाउ। 

भाग-४

मैले लाखौँ चोटि खोज्ने प्रयास गरेको तर दिन नसकेको उत्तर निक्किलाइ कसरी दिन सक्नु? मैले मात्र होइन सारा संसारले नभेटेको जवाफ यसबेला मैले कहाँ गएर सोध्नु? अचम्मको बाताबरण पो स्रिजना भयो एकै छिनमा। निक्किले कपि फुत्त मतिर फाली, अनि फेरि पिउन थाली। मैले कपि च्यात्न सकिन। फेरि गिलास भर्न लागेकी निक्कि देखेर आत्तिए।

"ओइ केटि! कति पिएकी?" यसो हेरे, बोतल रित्तिसकेको थियो।

"अब देखि यो कोठामा वाइन आउदैन?" मैले रिसाएर बोतल गार्बेज बिनमा फाले।

"किन?" निक्कि लट्ठ भैसकेकी थी।

"एउटा जाबो कबिताको कारण त्यति धेरै गम्भिर हुनु पर्ने जरुर नै छैन। यो सब वाइन रित्याउने बहाना हो।" मेरो कुरा सुनेर निक्कि हाँसी।

"के तिमी--?" एक्छिन सोची निक्किले अनि फेरि भनी।" के तिमी आफ्नो जिन्दगी देखि खुशी छौ? खोइ तिम्रो लक्ष्य?"

"जुन बिगतले हामीलाइ असफल र असमर्थ हुनुको पीडा बल्झाइरहन्छ, त्यसलाइ घरिघरि सम्झिनुको औचित्य के हँ? एउटा लक्ष्य पुरा भएन त के भयो? हामी अबसरहरुको देशमा छौ। जे पनि गर्न सक्छौ, जे पनि बन्न सक्छौ।" मैले आफैले आफैलाइ भन्दा पनि निक्किलाइ सम्झाउने कोशिश गरे।

"भाषण त गज्जब दियौ नि?" निक्किले मेरो कुराको हाँसो उडाइ।

"२ बर्ष पछि तिमी फार्मेसिस्ट बन्दैछौ। अब तिमीले खालि हिजो सम्झेर हुदैन, जे बित्यो, बित्यो। तिमीसङ आज छ, त्यसैलाइ लक्ष्य बनाउ।" मैले गीता सार सम्झे।

"तिमीले मेरो प्रश्नको उत्तर त अझै दिएनौ।" निक्किले के सोध्न खोजेकी मैले बुझिन।

"के तिमी खुशी छौ? तिम्रो लक्ष्य के हो?" उ  एकोहोरो मलाइ हेरीरहेकी थी।

"म प्रत्येक दिनलाइ हेर्छु। मेरो लागि कुनै दिन सुन्दर सुर्योदयले खुशी ल्याउछ भने कुनै दिन बिना कारण उदाश बनाँउछ। रह्यो कुरा लक्ष्यको, म के हुनु पर्ने हो भन्ने कुरा सोचिरहेको छु। तर यो आर्थिक मन्दि र मिसाइलको युगमा कोहि पनि सन्तुस्ट हुन सक्दैनन्। सबैलाइ दौडमा अघि पुग्ने इक्ष्या हुन्छ र सबै अगाडि पुग्न सक्दैनन्।" मैले सकेको बताए।

"तिमी अचम्मकि छौ।"

"के रे? अचम्मको रे? कसरी?" मैले प्रश्न गरे।

"तिमी सामाजिक भेटघाटमा जान रुचाउदैनौ। त्यस्तै निरर्थक कबिताहरु लेख्छौ। तिमी रङबिहिन हुँदैछौ। तिमीमा उत्साह छैन।" निक्किले अबलोकनहरुको लिस्ट बनाइ।

"मलाइ लाग्छ त्यस्तो भेटघाटहरुमा कुराको प्रसङ मिल्दैन। सबैजना कसले कति कमायो र के गर्यो भन्ने खोजिनिति गर्छन्। मलाइ त्यसमा रुचि लाग्दैन। कुराको सन्दर्भ नमिलेपछि त्यहा रमाइलो लाग्ने पनि भएन। यो एउटा अबस्था हो। म मा उत्साह जन्मिनेछ कुनै बेला र तिमीले उत्साहबर्धक कबिताहरु पढ्न पाउनेछ्यौ।" म हाँसे मात्र।

"साँच्चै आउने शनिबार एकजना नेपालीको बच्चाको जन्मदिन छ, हामी दुबैलाइ आउनु भन्नु भएको छ।" निक्किले केहि सम्झे झै गरी।

"कस्को बच्चाको जन्मदिन रे?" सोधें।

"त्यो छ नि, त्यो क्या लामो लामो अनुहार भएको दाइ क्या, नामै बिर्से।" निक्किले सम्झिन खोजि।

"लौका जस्तो अनुहार भएको हो?" मैले अनुमान लगाए।

"त्यही हो क्यारे, ममचा जस्तो दिदीको बुढा क्या त।" निक्किले भनी।

"अँ, बुझे बुझेँ, तिनिहरुको बच्चा फर्सी जस्तो हैन।" निक्कि र मेरो हाँसोको फोहोरा छुट्यो।

"हेर, हामीलाइ त अरुको नाम पनि थाहा छैन। कस्तो नराम्रो बानी!" निक्किले एकछिन पछि भनि।

"त्यही त! अब हामी पनि सामाजिक हुनु पर्‍यो। सबैलाइ नामले चिन्नु पर्‍यो।" मैले सुझाब दिए।

"मलाइ निद्रा लाग्यो। गुडनाइट" भन्दै निक्कि सुत्न गइ।

म भने त्यो ममचा जस्तो दिदीको नाम के हो भनेर सम्झिन थाले। साबित्रि, गौरी, राधा-- हैन हैन, त्यो दिदीको नाम त "म" बाट आँउछ।

क्रमश:

 

 

क्रेजी जि, म त हजुर को बिग फ्यान हो। हजुर को नाम देख्ने बितिकै कथा हेर्न यति हतार हुन्छ कि भनी साध्य छैन मैले हजुर को सबै स्टोरी कबिता पढेको छु । मलाई हजुर को माको कथा ले यति mn choko थियो कि म त साह्रै vabuk  भयको थिय। तर कमेन्ट गरिन। sachhi आज कस्तो छ् हजुर् को मालाइ?  ।  २ शब्द; हो जिन्दगी साह्रै नै बे- sirsak छ् अनी निसब्द । साह्रै mn छोयो। वास्तवमा भन्ने हो भने जिन्दगी को lachha खै । कहिले नपुगिने ठाउँ भय पनि हामी हिंड्नै पर्ने जिन्दगी यो सदा बहार utcristhha लेखाइ     माफ गर्नु होला अली लामो भयछ । 

"२ बर्ष पछि तिमी फार्मेसिस्ट बन्दैछौ। अब बल्ल को तयारी गर्दै छु कसरी २ बर्ष म। अब म त्यो पागल को साईनो खोद्दै छु। कता के हुने हो खै दर पो लाग्न थाल्यो। अर्को पनि छिट्टै है प्लिज। 

धन्यबाद नक्कली ज्यु!

ल, ल, लिएर आउनु वाइन, त्यतिबेला त म ताजा तरकारी पकाउला।

कबिता मन पराउनु भएकोमा धेरै धेरै धन्यबाद!

भक्ते दाइ,

तपाइको हौसला दिदै गर्नुस् म लेख्दै गर्छु है।

राछस ज्यु,

त्यो प्रश्नको उत्तर त कसैसङ छैन होला जस्तो छ।

north pole,
वाइनको बोतल त गार्बेज बिनमा पुगिसक्यो। अर्कोचोटि राखिदिउला है।
बरु ID लिएर आउनु होला। १८ बर्ष पुरा हुनु पर्‍यो नि हैन?

"मायामेरो" ज्यु,
मा को बारेमा सोध्नु भएकोमा धन्यबाद। अहिले उसलाइ ठिकै छ। केबल जिन्दगीलाइ निरन्तरता दिने क्रम जारी छ। त्यहि त कहि पनि नपुग्ने जिन्दगीले हामीलाइ बिनासित्ति कति दौडाउदो रहेछ।
कमेन्टको लागि धेरै धेरै धन्यबाद।

बल्ल पढ्न भ्याएं क्रेजी परमात्मा ।

 बिजी भेर ब्यस्त । कथा निकै नै यथार्थपरक । सामाजिक हुन खोज्दै छु म पनि । धेरै सामाजिक हुंदा असामाजिक हुंदो रहेछ । यो राहुले त जस्को पार्टी मा पुग्छ रे, एक जना भलादमीले मेरै अगी कुरा काटे ।

 बोलाएको ठाउँमा जानै पर्‍यो भन्दा नि सामाजिक हुनु पर्‍यो भन्ने लाग्छ, तर मित्रलाई चाँही नगेर भाउ बढाउनु पर्छ भन्ने लाग्दो रहेछ ।

भाग-५

म प्रत्यक दिनको बिहानै एउटा प्राथना गर्थेँ, त्यो दिनको चुनौतीहरुलाइ सामना गर्ने सामर्थ्य होस् भनेर। हरेक दिन फरक  हुदैनथे, तर कामको स्वरुप फरक भएकोले हरेक दिन जे पनि हुन सक्छ भन्ने मानसिकताले तयार भएर बस्नु पर्थ्यो। म नयाँ थिँए, बाताबरण नयाँ थियो। सबैलाइ एकैचोटि चिन्न गार्हो थियो। सबै मुखले राम्रो बोल्थे, कर्मचारीहरु बिभिन्न साँस्क्रितिक परिबेशबाट आएका थिए, त्यस्तै बिरामीहरु पनि। मानसिक रोगीहरुको बिगत पढ्दा दुखी बनाउथ्यो, कहिले कहि रुन्थे पनि। तर पनि काम गर्ने अठोट छोड्न भने मन लागेन। नयाँ बिरामी आँउथे, पुरानो जान्थे। यस्तै गरी अस्पतालको बेडहरु खालि हुने र भर्ने क्रम जारी थियो।

म अझै कसैको सुपरिबेक्षणमा काम गर्दै थिँए, पुरै जिम्मेबारी लिएर काम गर्ने भइसकेकी थिएन। त्यसैले धेरै टेन्सन थिएन। एकदिन यस्तै दिँउसो बिरामीहरु बङैचामा निस्केको बेलामा मलाइ पनि बाहिर निस्कन मन लाग्यो। मलाइ काम सिकाउने दिदिको अनुमति लिएर म एउटा रुखको मुनि बेन्चमा बसे। सरसर् हावा बहिरहेको थियो। चौरमा बिरामीहरु आ-आफ्नै तालमा थिए। कोहि एक्लै हातको भावले बोलीरहेका थिए। कोहि अरुसङ बोलीरहेका जस्तो देखिन्थे, तर एक्लै कुरा गरिरहेका थिए। कोही बिल्कुलै सामान्य देखिन्थे। एउटा कुनामा भर्खर १९-२० बर्षकी केटि झोक्राएर बसिरहेकी थी।यसो हेर्दा एसियन जस्तो देखिन्थी। तराइतिरकी हो कि जस्तो पनि लाग्थी। उ धेरै बेरसम्म एकै ठाउमा भुँइ कोतर्दै थी। मलाइ कौतुहुलता लाग्यो। के भयो होला यस्ती कलिली छे। बिचरी! जिबनलाइ भोग्नु अघि नै मानसिक अस्पतालमा सरेन्डर गर्दैछे आफैलाइ, मेरो मनमा उ प्रति सहानुभुति जाग्यो।

"त्यो केटि त नाडी काट्छे।" मेरो नजिकै बेन्चमा एउटा अधबैशे कालो कालो पुरुष बस्दै थियो।

"नयाँ स्टाफ हो?" उसले मलाइ सोध्यो।

मैले टाउको हलाए।

"म ज्याक हुँ" उसले म सङ हात मिलायो।

"साँच्ची त्यो केटि धेरै दुखी देखिन्छे। अघि देखि त्यही झोक्राएर बसेकी छे।" मैले उही केटितिर कुरा लगे।

"उ तिम्रै देशकी होली।" ज्याकले म कुन देशको भन्ने नसोधी भन्यो। "तिमी इन्डियन हैन?"

"हैन!" मैले छक्क पर्दै भने।

"सरी, तिमी त्यस्तै देखिन्छौ, त्यो केटि इन्डियन हो, यहा  हुर्की, न इन्डियन हुन सकी न अमेरिकन।" ज्याकले छिटो छिटो भन्यो।

"मतलब! उसको परिचय त इन्डियन नै होला नि हैन? त्यसले के फरक पर्यो र?" मलाइ अरु प्रश्न सोध्न मन लाग्यो।

"उ सानै छँदा अमेरिका आइ, स्कुल गइ, साथीहरु भेटि, उसको बुझाइमा उ अमेरिकन जस्तै स्वतन्त्र भइ, तर उसको परिवारले त्यो बुझेन, उनिहरुले उसलाइ सानै देखि बिहेको लागि कर गर्न थाले, इन्डियन केटो खोजे। त्यो उसलाइ मन परेन र नाडी काट्न थाली।" ज्याकले सबै बतायो उसको बारेमा।

"त्यो त राम्रो भएन। उसले अभिभाबकसङ कुरा गर्न सक्थी। उनिहरुलाइ बिस्वास दिलाउन सक्थी।" मैले त्यस्तै सोचे।

"उसको अभिभाबकहरु उसले अरु कोहि केटा  छान्ली र बिहे गर्ली भन्ने डरमा थिए। त्यसैले उनिहरु हतार हतार उसको बिहे गर्न चाहन्थे। तर उ पढ्न चाहन्थी, आफ्नो लागि जिबन साथी आफै खोज्न चाहन्थी। त्यो संभव थिएन।" ज्याकलाइ त्यो केटिको बारेमा सबै थाहा रहेछ।

"बिचरी! यति सानो उमेरमा अरु उपाय नदेखी नाडी काट्न थालीछ। शायद कुनै दिन उसले बैकल्पिक उपायहरु पनि भेट्टाउनेछे र जिबनको मुल्य बुझ्नेछे। उसको अभिभाबकहरुले पनि उसमाथि आफ्नो बिचार लाद्न छोड्नेछन्।" मैले त्यो केटिको सुन्दर भबिस्य बारे कल्पना गरे।

"त्यो सँभव छैन।" ज्याक हाँस्यो।

"किन?" मैले सोधेँ।

"उ पाए सम्म गाँजा खान्छे। अरु ड्रग्स् पनि। जबसम्म ती लतहरु छोड्दिन, उसले अरु कुरा स्वस्थ रुपमा सोच्न सक्दिन।" ज्याकले अरु बतायो त्यो केटिको बारेमा।

"हरे! यो ड्रगले त सारा संसारलाइ बिगारेको छ।" मलाइ झन् दुख लाग्यो त्यो केटिको बर्तमानको बारेमा।

"उ प्रत्यक २-३ महिनामा एकचोटि भर्ना हुन्छे। म सुन्दैछु, कुनै कर्मचारीसङ उसको लब पर्दैछ।" ज्याकको कुरा मलाइ पत्यार लागेन।

"के रे? त्यस्तो पनि हुन्छ र? त्यो कर्मचारीलाइ जागीर जान्छ भनेर थाहा छैन? त्यो पनि बिरामीसङ लब गर्ने।" मैले अचम्म लाग्यो।

"उ राम्री छे, स्कुल जान्छे, कर्मचारी पनि राम्रै होला। अब प्रेममा को बिरामी को स्टाफ? जे हुन्छ हुन्छ।" ज्याकको कुरा सुनेर मलाइ को कर्मचारी होला भन्ने कौतुहुलता लाग्यो। कतै ज्याक त हैन भन्ने पनि प्रश्न पनि उठ्यो।

"तपाइलाइ त यहाँको सबै बिरामीको बारेमा थाहा छ जस्तो छ। कति भयो यहा काम गर्नु भएको।" मैले ज्याकको परिचय पत्र हेर्ने कोशिश गरे, तर देखिन।

"मलाइ त बिरामी मात्र हैन, सबै स्टाफको बारेमा पनि थाहा छ।" ज्याक अरु निर्धक्क देखियो।

"मानसिक रोगीहरुको उपचार हुन सके कति राम्रो हुन्थ्यो है? प्रायको समस्या त फेरि बल्झिदो रहेछ नि हैन?" मैले ज्याकलाइ सोधे।

"हो त! औषधी खादैनन् अनि फेरि बहुलाउछन्। यदि नियमित औषधी खाने, काममा जाने गरे त राम्रै हुन्थ्यो नि। जति भने पनि मान्दैनन्।" ज्याकले मुख्य कारण औषधी सेवन नैं हो भन्ने कुरा गर्‍यो।

"ओहो! तपाइलाइ त सबै कुरा थाहा रैछ। अब त अनुभवहरुको संगालो एउटा किताब नै लेखे हुन्न र?" मैले ज्याकको बिचार बुझ्ने कोशिस गरे।

"त्यो पनि सोच्दैछु।" भन्दै ज्याक मुस्कायो।

"लुइस, लुइस! भित्र आउ त!" वार्डको ढोकाबाट कसैले बोलायो। मैले यता उता हेरे, अरु कोहि हाम्रो वरिपरि थिएनन्। कसलाइ बोलाएको होला भन्दै फेरि ढोकातर्फ हेरे। मलाइ ट्रेनिङ दिने दिदि "लुइस। ए, लुइस!" भन्दै बोलाइरहनु भएको थियो।

"लुइस लाइ भित्र पठाइदेउ त।" उहाँले मलाइ हेर्दै भन्नु भयो। मैले ज्याकलाइ हेरे, उ केहि नसुनेको झै गरेर पर पर हेर्दैथ्यो। मैले केहि बुझिन।

"लुइस, औषधी खान आउ।" भन्दै दुइजना स्टाफहरु हामीतिर आए। म झनै छक्क परेँ।

"म खाँदिन औषधी।" भन्दै ज्याक अचानक उठ्यो र पर पर दौडियो।

"लौ, म त उसलाइ यहीको कर्मचारी भन्ठानेको। उसको नाम त ज्याक भन्दैथ्यो।" मैले ती दुइ स्टाफहरुलाइ भने।

"उसलाइ त्यस्तै भ्रम छ, उ आफुलाइ "ज्याक" भन्छ र यहीको कर्मचारी ठान्छ। औषधी खाने बेलामा उ जहिले पनि यस्तै गर्छ।" भन्दै ती दुइ स्टाफ लुइसलाइ लिन गए।

मैले त्यत्रो बेर कुरा गर्दा पनि लुइस बिरामी होला भन्ने शंका पनि गर्न सकिन। प्राय म पनि आफु क्रेजी हुँ भन्ने सोच्छु,  कि यो पनि मेरो भ्रम नै हो?

क्रमश:

Crazy,

लौ यो भाग पनि गज्जब गयो !!
ओहो कस्तो गाह्रो है मान्छे चिन्न ? को लुइस को ज्याक, को पागल को सद्धे !!

भाग-६

लुइस बँगैचाको एउटा कुना देखि अर्को "कुनासम्म भाग्यो, उसलाइ स्टाफहरुले औषधी मात्र खाने हो त्यसपछि फेरि यही आउ" भनेर फकाए। उ मान्दै मानेन। "औषधीले मलाइ रातभरि तर्साँउछ"।  भन्दै झन भाग्न थाल्यो। १०-१५ मिनेट सम्म पनि यो क्रम जारी रहेपछि लुइसलाइ ७-८ जना स्टाफहरु मिलेर समाते। वार्डमा ल्याएपछि नर्सले सुइ दि। त्यसपछि लुइस एकछिन सम्म आफै कुरा गर्दै थियो। पछि उँघ्न थाल्यो। बिचरा औषधी उसको लागि जीबनभरिको लागि अपरिहार्य छ, तर उ त्यसैलाइ मन पराउदैन। यही हो जीबनको बास्तबिकता, जे मन पर्दैन त्यही गर्नु पर्ने बाध्यता।

वार्डमा मैले त्यो नाडी काट्ने केटि देखे, नजिकबाट हेर्दा उ छिमेकी मुलुकबाट आएकी हो भन्ने कुरा उसको नाक,  नक्सा र छालाको रङले बताँउथ्यो। उ त्यहा कसैसङ पनि बोलेकी थिइन। एक्लै नै बसिरहेकी थी। मलाइ उसको नजिक गएर बोल्ने इच्छा लाग्यो। मैले उसलाइ आफ्नो परिचय दिए र नाम सोधेँ। उसले आफ्नो नाम "सारा" बताइ। जे सोध्थे छोटो उत्तर दिन्थी। मैले एकैचोटि तिमी यहा किन आएको भनेर सोध्न सकिन। पहिले नै उ उदाश थी, उसलाइ अरु दुखी बनाउन मन लागेन।  उसको अङ्रेजीमा पनि हिन्दिको एक्सेन्ट चाहि अझै आउदो रहेछ।

सारादेखि अलि कुनामा एउटा अर्को एउटा युबक थियो, गोरो र लामो तर कर्ली कर्ली कपाल भएको। चस्मा लाएको, हेर्दाखेरि कलेज पढ्ने बिध्यार्थी जस्तो भर्खर्को, २०-२२ बर्षको हुनु पर्छ। उसले पहिला मलाइ हेर्‍यो, तर बोलेन। मैले उसलाइ सारासङ कुरा गर्दा देखि नै याद गरिरहेको थिँए। बेला बेलामा उसले घाँटिबाट अनौठो स्वर निकाल्थ्यो, एक्दम धोद्रो, कुनै जनावरको जस्तो, फेरि एक्छिनसम्म चुप लाग्थ्यो। शायद मेरो नयाँ अनुहार देखेर होला, उसलाइ पनि म को होला भन्ने कौतुहुलता लागेको हुनु पर्छ, उ म सङ बोल्न खोजेको जस्तो लाग्यो। म उसङ कुरा शुरु गर्ने केहि "बिषय" सोच्दैथें, उ मेरो नजिक आएर एक्दमै सानो स्वरमा बोल्यो।

"तपाइलाइ थाहा छ यहाँबाट कसरी बाहीर जान सकिन्छ?"

"बाहिर मतलब?" मैले बुझिन।

"म बाट ठुलो भुल भयो। मेरो साथी ढलभित्र मर्न जान्छु भनेर पस्यो, म उसलाइ बचाउन उसको पछि पछि गएँ। धेरै गहिरो फोहोरको ढलमा पुगेपछि डर लागेर मैले ९११ फोन गरेँ र पुलिसहरुले मलाइ यो अस्पतालमा ल्याएर छोडे। अहिले मलाइ पछुतो लागिरहेछ। मेरो बाहिर थुप्रै काम छ तर मलाइ यहाँबाट जानै दिन्नन्।"

"अनि तपाइको साथी नि?" मलाइ उसको साथीको चिन्ता पो लाग्यो।

"उ ढलभित्र कतै बगेर गयो होला। मैले उसलाइ बचाउन सकिन।" उसलाइ आफ्नो साथी मरिसक्यो भन्ने डर पनि थियो।

"तपाइले यो सबै कुरा यहाँको डक्टरलाइ भन्नु भएन?" मैले सोधेँ।

"भनेपनि मेरो कुरा पत्याउने को? डक्टर र पुलिसहरु भन्छन्, त्यो मेरो भ्रम मात्र थियो। त्यो ढलभित्र कोहि छिरेको थिएन। उनिहरु सम्झिन्छन् मेरो मानसिक रोगको कारण त्यो मेरो साथी काल्पनिक हो र मैले हुँदै नभएको मान्छेले मदत मागेको सुने। त्यो सबै मेरो कल्पनाको उपज रे। केहि पनि बास्तबिकता हैन रे। मेरो कुरा कोहि सुन्दैनन् हेर्नुस् न।" उसले म बाट आशा गर्न खोज्यो।

मैले सरर हेरे, उसले डिस्पोजेबल लुगा लगाएको थियो, शायद ढलबाट ल्याँउदा उ पुरै फोहोरले छोपिएको हुनु पर्छ। उसलाइ ल्याउनासाथै नुहाउन लगाइयो र उसको सबै लुगा धुन लगियो। उसको लामो नङ्भित्र अझै पनि कालो कालो फोहोरहरु थियो। कुरा उसको राम्रै थियो, उ त्यस्तो बिछिप्त देखिदैन थ्यो।

"म त यहाँ नयाँ हुँ।" मैले उसलाइ प्रष्ट भने।

"तपाइलाइ चाहि के भएर ल्याएको त?" उसले मलाइ पनि बिरामी सम्झिएछ अहिले।

"ए, म त स्टाफ हुँ बिरामी हैन।" मैले त्यति भने पछि उ पर पर भयो। शायद उसलाइ मेरो कुरा बिस्वास लागेन वा उसले म बाट केहि अपेक्षा गर्न सकेन। मैले उसको फाइल पल्टाए, उसलाइ स्किजोफ्रेनिया रहेछ।  स्किजोफ्रेनिकहरु आफैभित्रको आवाजहरु सुन्छन्, कुनै कुनै आवाजले उनिहरुलाइ जे गर्नु भन्छन् त्यही गर्छन्। उनिहरुको लागि ती आवाजहरु बास्तबिक हुन्छन् र कहिले कहि सामान्य मानिसले नदेख्ने कुराहरु देख्छन्। ती सबै रोगको लक्षण हुन।

घर फर्किदाँ निक्कि पहिले नैँ आइसकेकी रैछे। उ शायद केहि खोज्दैथी, क्लोजेटबाट सबै सुट्केसहरु झिकेर कोठाभरी असरल्ल फिजाइरहेकी थिइ। म आएको पनि उसले चाल पाइन कि क्या हो। उ प्रत्यक लुगा झिक्दै एकातिर फ्याक्दैथी। उसले कुन लुगा खोजेकी हो मैले अनुमान गर्न सकिन। केहिबेर म त्यतिकै सोफामा ढल्के। अलि निद्राले छोपेको जस्तो हुन लाग्यो। यति छिटै सुत्यो भने राति निद्रा लाग्दैन भनेर एक्छिन उठे। त्यति बेला सुने निक्कि कसैसङ कुरा गर्दैथी।

"यो त हुन्न होला है?" निक्किले कसलाइ सोधेको हो मैले बुझिन।

"के रे? हैन हैन, यो त्यति नराम्रो नि छैन। " फेरि पनि निक्कि कसैलाइ भनिरहेकी थी। शायद उसको कलेजको साथी आएकि हो कि जस्तो लाग्यो।

"धत् लाटी, त्यति पनि भन्न नसक्ने।" निक्कि खित्का छोडेर हाँसी। ए बाबा म आएको यत्रो बेर हुँदा पनि थाहा नपाउने। उल्टो अरुसङ गफ गरेर दङ पर्ने, किन आज निक्किले मलाइ इग्नोर गरिरहेकी छे भनेर म ढोकाबाटै भित्र चिहाए, मैले निक्कि बाहेक कोठामा कोहि देखिन।

"अब के गरुँ?" भन्दै टाउकोमा हात राखेर आफै कुरा गर्दैथी।

मेरो मनमा चिसो पस्यो, कतै निक्किलाइ पनि त्यस्तै भएको त हैन? मेरो निधारमा गाँठो पर्न थाल्यो।

क्रमश:

Lu aba Katha ma suspense aayo hai... K nikki le Naya Bluetooth headset Konya ho. :-)

OMG nikki lai chai tasto nahos  RAXCHHA GARA PRAVU.

मैले भर्खर पढ्न सुरु गर्दै छु है

भाग-७

एक मनले निक्किलाइ बोलाउन मन लाग्यो अर्को मनले भैगो एक छिन हेरु न के के गर्दि रैछ भन्ने भयो। म घरि ढोकाबाट चिहाँउथी, घरि सोफामा बसेर के भन्छे भनेर सुन्न खोज्थे। त्यति बेला सम्म पनि उसले मलाइ हेरिन, वा भनौँ देख्दै देखिन। उ घरि एउटा लुगा झिक्थी अनि त्यस्लाइ जिउमा राखेर हेर्थी, नाक खुम्च्याँउथी, घरि "छ्या, छ्या" भन्थी। घरि अर्को लुगा पट्टाउथी, फेरि त्यसलाइ झिकेर हेर्थी।

"प्लिज, तिमी नै भन त कुन रङ सुहाँउछ मलाइ?" अचानक सोधेको सुनेर मैले मुख खोलेको मात्र के थिए फेरि उसैले भनी।

"नक्कली, त्यति भन्न नि के गार्हो?"
मलाइ रिस उठ्यो, मै सङ सोध्ने अनि मैले केहि भन्न नपाँउदै उल्टो मलाइ के के नाम राख्ने। आज निक्कि किन मलाइ जिस्काँउदैछे? म पनि जुरुक्क उठेर निक्किको कोठातिर लागे, ढोकामा मेरो पाइला अनायास ठोक्कियो।

"ऐया आमा!" निक्किले मलाइ हेरिन।

"किन आज चुपचाप नि?" उसलाइ म आएको थाहा रैछ।

"म आएको थाहा छ तिमीलाइ?"

"ढोका खोलेको सुनेको थिए।" निक्किले बल्ल हेरी मलाइ।

"ढोका खोलेर अरु कोहि आएको भए नि?" मैले संभाबनाहरु राखेँ।

"कथामा जस्तो नाटकहरु साँच्चिकै जिन्दगीमा हुँदैन। कोहि किन आओस् यहाँ बिना कारण।" उसको कुरा ठिकै हो जस्तो लाग्यो।

"अनि को सङ कुरा गरिरहेकी त अघिदेखि?" मलाइ कौतुहुलता थियो।

"आफैसित!" निक्किले छिट्टै उत्तर दिइ।

"त्यस्तो पनि हुन्छ र?" मलाइ पत्यार लागेन।

"किन हुँदैन? हामी भित्र हामीभित्रकै स्वरहरु प्रतिध्वनि भएर गुन्जिन्छन् नि कहिलेकहिँ।" उ बिचारक जस्तो पारामा भनिरहेकी थी।

"तिमी सधैँ त्यो आवाजहरु सुन्छौ?" मैले आफुले कहिले सुने भन्ने सोचे।

"निरन्तर सुन्छु, प्रत्येक क्षण सुन्छु।" उसले सामान्य रुपमा भनी।

"तिनीहरुले के के भन्छन्?" मलाइ अरु सोध्न मन लाग्यो।

"सेन्सर हुने - नहुने सबै कुराहरु।" उसको मुहारमा कुटिल मुस्कान नाच्यो।

"तिमी तिनीहरुको बिस्वाश गर्छौ?"

"कुरा बिश्वाश र अबिश्वाशको हैन, त्यो आफ्नै मन हो। जे सोच्छौ त्यहि सुन्छौ।" निक्किलाइ धेरै अनुभब रहेछ मन बारे, आवाजहरु बारे।

"अहिले तिमीभित्रको आवाजले के भनिरहेको छ?" मलाइ झन झन बुझ्न मन लाग्यो।

"आफुभित्रको आवाज सुन्न नसक्ने मान्छेसङ नबोलेकै राम्रो भनेको छ।" म प्रति ब्यंग गरेर निक्कि किचेनतिर लागि।

केहि बेर पछि स्थिति सामान्य भएको ठानेर मैले फेरि कुरा शुरु गरेँ।

"निक्कि, कहिले कहि मलाइ लाग्छ, म मा डिप्रेशन छ।" उस्ले मलाइ हेरी मात्र केहि भनिन।

 "तर मलाइ आफ्नो नाडि काट्न मन लाग्दैन।" मैले फेरि भने।

तरकारी पकाउन प्याज काटिरहेकी निक्कि अचानक रोक्किइ र छुरीलाइ हेर्न थाली। हाम्रो किचेनको  छुरी त्यति धारिलो थिएन, अलि भुत्ते भइसकेको थियो। शायद नाडी काट्न सकिदैनथ्यो, उसलाइ पनि त्यस्तै लाग्यो अनि फेरि प्याज काट्न लागि।

"अलि अलि डिप्रेशन सबैलाइ हुन्छ, त्यो हुनु सामान्य कुरा हो।" निक्कि प्याज पखाल्न थाली।

"त्यही त भनेको! डिप्रेशन हुँदैमा नाडी काट्नै पर्छ भन्ने के छ?" म सारालाइ सम्झिदै थिँए।

"त्यस्तो गर्नेहरु कायर हुन्। अलिकति हिम्मत नगरी जिन्दगीलाइ कसरी धकेल्न सकिन्छ र?" निक्किले गहिरो कुरा भनी।

"जे परेपनि जस्तो समस्या आएपनि जिन्दगीलाइ घच्याड्नै पर्छ है? अरु उपाय छैन।" मैले निक्किको कुरालाइ सपोर्ट गर्दै भने।

तरकारी ओइरी सकेपछि हात पुच्छ्दै निक्किले सोधी "हैन, आज तिमी किन सन्कि सन्कि कुराहरु गर्दैछौ हँ?"

मैले साराको कहानी सबै निक्किलाइ बताँए। निक्कि केहि बेर सोचमग्न भइ।

"साँच्चै उसको ठाँउमा तिमी भएको भए के गर्थ्यौ हँ?" उसले अचानक सोधी मलाइ।

पहिला त मलाइ निक्किको अनुहारको भाब देखेर अचम्म लाग्यो, उ त्यो प्रश्न सिरियस भएर सोध्दैथी। त्यसपछि मैले पनि साराको ठाउमा आफुलाइ राखेर हेरेँ, मन आतियो। डर लाग्न थाल्यो, चिसो पानी पिएँ।

"जे होश् म चाहि नाडी काट्दिनथेँ।" निक्कि तरकारी चलाउदैथी। "किनभने--- "

"किन?" निक्किले फेरि मलाइ सोधी।

"हाम्रो छुरी धारीलो छैन।" मेरो कुरा सुनेर एकछिन छक्क परी, पछि कुरा बुझेर हाँस्न थाली।

"निक्कि, साँच्चै तिम्रो भित्रको आवाजले अहिले के भन्दैछ? भन न।" निक्किको मुड देखेर मैले मौकामा सोधी हाले।

"अहिले--"

"हो अहिले-" निक्किको उत्तरको प्रतिक्षामा बसे म।

"अहिले चाहि साझाको सम्पूर्ण साथीहरुलाइ बिजया दशमीको हार्दिक शुभकामना देउ भन्दैछ।"

"ल, है!  सबै साथीहरुलाइ निक्कि र मेरो तर्फबाट बिजया दशमीको हार्दिक शुभकामना।"

क्रमश:

 

 

sna

हे हे, निक्किको टूथ् त सेतो छ, निलो छैन। Just kidding!

मायामेरो ज्यु,

निक्किलाइ तपाइको प्रभुले रक्षा गर्ने छन्, निरन्तर प्राथना गर्न छोड्नु भएन।
धन्यबाद साथी।

stat ज्यु,

long time no see! कता हराउनु भयो? के के भयो? यस्तो बेलिबिस्तार सुनु न। अनि सन्चै हुनुहुन्छ हैन त? म त stat हराएको सुचना कहिले प्रकाशित हुन्छ भनेर हेर्दैथेँ।

 

ओहो यो कथा पढ्दा पढ्दै त मलाई पनि सबै बिरामी नै हुन कि जस्तो लाग्यो । साच्चै क्रेजी, कती धेरै कुरा आएको कथा मा पनि? निक्की ले लुगा छानेको मात्रै लाई एक भाग बनाए पछी क्रेजी को खुबी को कती बयान गर्नु । धेरै कथाकार ले आँखाले देखेको मात्रै लेख्छन क्रेजी को लेखाइ मा मन ले सोचेको समेत् छ   
कहाँ हराउनु क्रेजी, आजभोलि फुर्सद भन्ने कुरा रिसाएर साझा को कथा त कहाँ हो कहाँ भएको छ । बल्ल आज दसैं भनेर फुर्सद निकलेको नि .
लौ क्रेजी लाई पनि दसैं को शुभकामना है   

भाग-८

ओरिएन्टसनको क्रम जारी थियो, मेरो सुपरवाइजर त्यति कडा थिइन, न त धेरै फरासिली। कहिले कहि ज्यादा साथी भए जस्ती गर्थी, फेरि नियम र कानुनको भाषण दिन्थी। नयाँ भएकोले चुपचाप सुन्नु पर्‍थ्यो। सँगत नगरी अर्काको मनपेट कसरी जान्नु?

एकदिन उसले मलाइ त्यो वार्डको डक्टरसङ परिचय गराइ।

"क्रेजि! उहाँ यसको वार्डको डक्टर, डक्टर ठिस्!" मेरो ओंठबाट अचानक हाँसो फुत्क्यो। मनमनै भने, पागलहरुको डक्टर "ठिस्।"। कस्तो मिलेको त?

डक्टर ठिस् यस्तै ५०-५५ बर्षको जस्तो, दुब्लो दुब्लो, बाक्लो चस्मा, लामो लामो दारी भएको मान्छे थियो। हेर्दा खेरि नैं डक्टर ठिस् जस्तो। म हाँसेको देखेर सुपरवाइजरले एउटा छड्के नजर फाली अनि सोधी। "के भयो? डक्टर ठिस इज मेड इन रसिया।"

"हाइ! डक्टर ठिस्।" मैले हत्त पत्त भने।

"हाइ!" मुसाले नि नसुन्ने आवाजमा डक्टर ठिस् चार्टहरुको थानमा केहि खोज्दै थियो। घरि घरि प्रत्येक चार्टको नजिकै नाम चेक गर्दै थियो।

"T H I S S ठिस्! बुझ्यौ।" सुपरवाइजरले स्पेलिङ समेत बताइ। मैले टाउको हल्लाए। कानैनिर आएर सुपरवाइजरले सोधी, "किन हाँसेको?"

"हाम्रो भाषामा ठिस् भनेको पागल हो।" मैले नि डक्टरले नसुन्ने गरी सुपरवाइजरको कानैमा खुसुक्क भने।

"त्यसो पो! हाम्रो भाषामा त झन् ठिस् भनेको भन्नै नहुने कुरा, बुझ्यौ?" सुपरवाइसरले सेतो दाँत टिल्लिक्क टल्काँउदै आँखा झिम्काइ। अफ्रिकी मुलुकको उसको भाषामा "भन्नै नहुने कुरा" के हो बुझिन, तैपनि मैले "ए--" भनेँ।

"यो वार्डमा कहिले केहि खोजेको बेलामा पाइदैन बुझ्नु भो?" डक्टर ठिसले सुपरवाइजरलाइ अलि कडा कडा स्वरमा भन्यो। त्यो कडा स्वर डक्टर ठिसको मुखबाट आएको नभइ अरु कतैबाट क्यासेट बजेको जस्तो लाग्थ्यो, तर डक्टर ठिसको ओंठहरु मात्र हल्लिएको जस्तो।

"के खोजीरहनु भएको डक्टर?" सुपरवाइजरको स्वर अहिले असाध्यै नरम सुनियो।

"अघि बिहानै देखि हिजो आएको नयाँ बिरामीको चार्ट खोजिरहेको छु, कहिँ देख्दिन। तपाइको वार्डमा केहि कुरा पनि ठेगानमा हुँदैन।" डक्टर ठिस् अहिले झन् कड्किए। आफु त नयाँ मान्छे, त्यहाँ बसुँ कि भागु जस्तो भयो। सुपरवाइजरले नयाँ बिरामीको नाम सोधी, नम्बर सोधी र खोज्न थाली। आफु पनि उसैको पछि पछि खोजेको जस्तो गर्न थाले, खोज्नु भन्दा पनि डक्टर ठिसको दारी रिस्ले बोल्दा कसरी हल्लिदो रहेछ भनेर लुकि लुकि हेर्न थाँले।

सारा वार्डभरि खोजियो, कहि भेटिएन। डक्टर ठिस् रिसले मुर्मुरिएर रातो हुन थालेको थिए। उनले कोठे कोठे घ्यु रङको कोट लगाएको थियो। भट्मास रङको पाँइट, सेतो उज्यालो रङको सर्ट। कोटको खल्तीभित्र कागजको मुट्ठा थियो, एउटा काखि मुनि के हो च्यापीरहेको थियो अर्को हातले बेला बेलामा दारी मुसार्दै थियो।

"डक्टरले  काखि मुनि के च्याप्नु भएको त्यो?" मैले सुपरवाइजरलाइ खुसुक्क सोधेँ।

"डक्टर! त्यो कसको चार्ट हो?" सुपरवाइजरले बिस्तारै सोधी।

डक्टर झस्के र काखिमुनिको चार्ट खोलेर हेरे, उनले बिहानै देखि खोजीरहेको बिरामीको चार्ट उनले आफै काखिमुनि च्यापेर हिँडिरहेका थिए। आफ्नो गल्ती देखिएपछि उनि केहि नभनी लुसुक्क आफ्नै कोठातिर गए।

"देख्यौ, यहाँको डक्टर पनि बिरामी जस्तै छ।" सुपरवाइजरले मलाइ भनी।

ँँँँँँँँँँँँँँँँँँँँँँँँँँँँँ

केहि दिन पछि सुपरवाइजरले मलाइ अर्को स्टाफसङ काम् सिक्नु भनेर पठाइ, उहि वार्ड थियो, खाली उसको काम मात्र हेर्नु थियो। मैले केहि गर्नै पर्थेन। त्यो स्टाफ धेरै अनुभवि रहेछ, मलाइ देख्नासाथै खोक्यो। "यस्तो काम त मैले बर्षौ बर्ष गरेको, यो वार्डमा चाहि खटाएको धेरै भएको छैन, एक हप्ता भयो।"

मैले त पत्याउनै पर्थ्यो, हेर्दैखेरि त्यो मान्छे धेरै अनुभबि जस्तो थियो, सेतो सेतो फुलेको कपाल पनि उसको कामको अनुभवको प्रमाण थिए।

"कति भयो यहाँ आएको?" म चुप लागेको देखेरै उसैले सोध्यो।

"तिन हप्ता।" मैले भने।

"तिन हप्ता मात्रै, केहि थाहा छैन होला त्यसो भए। म त यो अस्पतालमा काम गरेको १० बर्ष भन्द बढी भैसक्यो। मलाइ बिरामीको अनुहार हेर्नासाथै उसले खाने औषधी हरु सबै कन्ठै थाहा हुन्छ। फाइलमा हेर्नै पर्दैन।" उसको अनुहारमा सन्तोष पनि देखिन्थ्यो। त्यत्रो बर्ष काम गरेपछि त अबश्य पनि सबै थाहा हुन्छ होला जस्तो लाग्यो। पत्याए। बिरामीहरुलाइ औषधी दिने बेला भयो। उसले १ नम्बरमा "लुइस"को नाम बोलायो। लुइस आएन, उ खोज्न हिँड्यो, एकैछिनमा लुइसलाइ समातेर ल्यायो। सधैँ औषधी खाने बेला भाग्ने लुइस चुँइक्क पनि नबोलीकन उ सङै आयो।

"औषधी मुखबाट खाएनौ भने त सुइ पो लगाउनु पर्छ बाबै" भन्दै त्यो स्टाफले ५-६ थरि चक्किहरु लुइसको मुखभित्र राखिदियो। लुइसले मलाइ बिर्स्यो कि क्या हो मैले "हाइ" भन्दा हाइ फर्काएन। पानीको गिलास हातमा लिएर उ त्यहाबाट हिँड्यो। उसलाइ पछाडीबाट हेर्दा मलाइ लुइसको कपाल त लामो थियो, कसरी यति छोटो भयो भन्ने लाग्यो। बिस्तारै लुइसको हिँड्ने चाल पनि फरक फरक लाग्न थाल्यो, मलाइ शँका लाग्यो र तुरुन्त त्यो स्टाफलाइ सोधे।

"के तपाइले औषधी दिएको मान्छे लुइस हो?"

"अनि को त?" उसले पूर्ण बिश्वाशले भन्यो। लाइनमा बसेको अरु बिरामीलाइ औषधी दिन थाल्यो।

"लौ, बर्बाद भयो।" एकैछिनमा सुपरवाइजर दौडिदैँ आइ।  म चुपचाप त्यो स्टाफलाइ हेरिरहे, उ चाहि हाँसेर सोध्दै थियो "के भयो?"

"तपाइले बिरामीलाइ हैन हाम्रै कर्मचारीलाइ औषधी दिनु भएछ।" सुपरवाइजरले अघि त्यो स्टाफले औषधी खुवाएको लुइसलाइ पनि सङै ल्याएकी थिइ।

"उ लुइस हैन, मैले त उसैको औषधी दिएको हुँ?" त्यो स्टाफले छक्क पर्दै सोध्यो।

"लुइस उता बंगैचामा लुकिरहेको छ, यो त हाम्रै कर्मचारी ज्याक पो हो त। तपाइले अझै पनि को बिरामी को स्टाफ चिन्नु भएको छैन?" सुपरवाइजरको स्वरमा आक्रोश थियो।

"अनुहार त उस्तै छ त? अघि नै म स्टाफ हुँ भन्नु पर्दैन?" उल्टो त्यो स्टाफले ज्याकलाइ हप्कायो।

"तपाइले सुइ लाँउछु भन्दै तर्साउनु भयो रे नि त।" सुपरवाइजरले भनी।

"त्यहि पनि एकचोटि म ज्याक हुँ, लुइस् हैन सर भन्नु पर्थ्यो नि। ल अब बान्ता गराउनु पर्‍यो।" भन्दै त्यो स्टाफले डक्टरलाइ फोन गर्न थाल्यो।

"पर्दैन, पर्दैन। उसले औषधी निलेको छैन, मुखैमा राखेको रहेछ, थुकिसक्यो।" सुपरवाइजरले भनी।

"तपाइ तुरुन्त मेनेजरको अफिसमा आउनुस्!" भन्दै सुपरवाइजर हिडिँ। उ सङै ज्याक पनि पछि पछि मुख ठुस्स पार्दै गयो।

"अनुहार त मिल्यो मिल्यो, कमिज पनि एउटै रङको लाउनु हुन्छ त तिनीहरुले। कहिले यस्तो भएको थिएन--" भन्दै त्यो स्टाफ आफैलाइ धिकार्दै सुपरवाइजर गएतिर लाग्यो।

केहिबेरपछि मैले लुइसलाइ बँगैचामा देखे, ज्याकको जस्तै उसले लगाएको  कमीजको रङ पनि कालो थियो, परबाट हेर्दा उ ज्याक जस्तै देखिन्थ्यो। उचाइ उस्तै, छालाको रङ उस्तै, जिउको बनावट उस्तै, अलिकति कपाल लुइसको लामो थियो र हिड्दा ज्याक खोल्च्याङ खोल्च्याङ् गर्थ्यो।

क्रमश:

 

 

बिरामीको डाक्टर thiss क्या मिलेको साह्रै हासो लाग्यो।
 "अघि बिहानै देखि हिजो आएको नयाँ बिरामीको चार्ट खोजिरहेको छु, कहिँ देख्दिन। तपाइको वार्डमा केहि कुरा पनि ठेगानमा हुँदैन।" डक्टर ठिस् अहिले झन् कड्किए। आफु त नयाँ मान्छे, त्यहाँ बसुँ कि भागु जस्तो भयो। सुपरवाइजरले नयाँ बिरामीको नाम सोधी, नम्बर सोधी र खोज्न थाली। आफु पनि उसैको पछि पछि खोजेको जस्तो गर्न थाले, खोज्नु भन्दा पनि डक्टर ठिसको दारी रिस्ले बोल्दा कसरी हल्लिदो रहेछ भनेर लुकि लुकि हेर्न थाँले। :)

STAT ज्यु पनि ब्यबहारमा फस्नु भएको जस्तो छ, यस्तै हो बिजि र ब्यस्त भएपछि। तर साझालाइ माया नमार्नु होला आँउदै गर्नु होला!

क्रेजीको खुबीको बयान गर्नु भएकोमा धन्यबाद! चकलेट पठाउ भने ठेगाना थाहा छैन,के गर्नु? हे हे, Just kidding!

मायामेरो ज्यु!

नाम लिन नि डर लाग्छ, कसको माया हो? माया उसको भनु भने नाम नि थाहा छैन।
धरमसंकट पर्‍यो! हे हे!

Thanks for the comment!